Andere reisvehalen

Reisverhalen Annie


 

 

Dag 22, zondag 20 april: Capitol Reef NP > Kodachrome Basin SP

 

We starten wat later omdat de generator pas na 08:00am gebruikt mag worden, er zijn al een aantal plekken leeg maar ook bij de nog bezette plekken zien we dat bij vele de strookjes al van de palen zijn gehaald door de camphost, ik denk niet dat het vandaag een probleem zal zijn om een plekje op Fruita te bemachtigen.

Om 09:00am rijden we van de campground af, het eerste stuk tot aan het visitorcenter rijden we heel langzaam want we weten dat men hier ’s morgens vroeg goed kans heeft om Mule deer te spotten, naast de paarden bij Gifford Farmhouse is het eerste wat we spotten een Yellow Bellied Marmot bij het Ripple Rock Nature Center en in de boomgaard tegenover het visitorcenter zien we inderdaad een stuk of vier Mule Deer.

We draaien de UT-24 west op richting Torrey om daarna de UT-12 west op te gaan, op de kruising ligt het bord wat altijd aangeeft dat Fruita vol is ook al plat in de berm.

We gaan op het gemak Boulder Mountain op en stoppen op de verschillende overlooks, we hadden de vorige dagen al gezien dat er nog sneeuw op de berg lag en daar komen we natuurlijk ook nog in terecht naar ons beider idee lag er meer dan vorig jaar.

De campgrounds en het informatiecenter van het Dixie National Forest zijn dan ook nog gesloten.

Waar de sneeuw al weg is steken de witte stammen van de Aspen mooi af tegen de donkere berg, we dalen richting Boulder en spotten net voor we het plaatsje inrijden een groepje Mule deer in de berm helaas net te laat voor een foto’s en ineens stoppen met een andere camper vlak achter ons gaat ook niet.

Na Boulder gaat het weer omhoog en komen we in het Grand Staircase-Escalante National Monument uit en volgt het mooiste stuk van de UT-12 daar waar mogelijk wordt er dan ook gestopt voor foto’s.

Deze route blijft schitterend al rijdt men hem ieder jaar volgens mij.

In Escalante worden nog wat kaarten gepost en wat brandstof ingenomen om de generator te kunnen gebruiken, de eerste pomp erkende de zipcode niet en nam geen debetkaart aan en naar binnen gaan zoals de pomp aangaf had geen nut want de winkel was gesloten, bij de tweede pomp werd er niet eens om een zipcode gevraagd en kon ik zo tanken.

De bij deze pomp aanwezige Subway was helaas gesloten net als behoorlijk wat winkels in deze plaats.

We gaan weer verder om in Cannonville de Cottonwood Canyon Road (BLM400) zuid te nemen, waar deze overgaat in dirtroad gaan we links en rijden het Kodachrome Basin State Park in.

Bij de ingang geven we aan te willen overnachten en vraagt de man met of zonder hookup, als het kan met, er blijken sinds kort een achttal plekken met full hookup te zijn.

Hij vraagt naar mijn naam en dan komen al mijn gegevens al op het scherm, kan wel kloppen want we hebben hier al twee keer eerder gestaan in het gezelschap van een echtpaar uit Assen.

We krijgen een plek toegewezen en een parkkrantje.

Eerst maar eens kijken hoe onze plek er uit zien en ook gelijk de lunch gebruiken want het is ondertussen al 01:30pm.

In het parkkrantje kijken we wat de mogelijkheden zijn voor een hike en er blijken er twee vanaf de campground te kunnen starten dus wordt de camper aangesloten die hoeft niet meer van zijn plaats.

We ontspannen een beetje in de zon en rond 04:00pm starten we aan onze wandeling de “Angel’s Palance Trail” een 1.5 mijl lange trail met een hoogte verschil van 150ft.

Een schitterende wandeling tussen en over badland heuvels van Betonite Klei met uitzichten over de directe omgeving maar in de verte ook Bryce Canyon en op verschillende van de bijna 70 Sedimentary Pipes waar het park bekend door is geworden.

Omdat men dus een stuk(je) naar boven moet kijkt men voor een deel op deze pijpen in plaats van er tegenaan.

Er zaten een paar rot klimmetjes in vooral omdat men weinig grip had en dus gemakkelijk kon wegglijden maar verder was het geen moeilijke hike.

Weer terug aan het begin doen we ook de er tegenover gelegen “Nature Trail” een 0.5 mijl lange trail met uitleg over de planten die in het park voorkomen, dit is een rolstoel toegankelijke trail hoewel de losse split waar het pad uit bestaat wel een stevige duwer of een gemotoriseerde rolstoel vraagt.

We hadden af en toe een spetter en terug in de camper een heel klein buitje maar verder bleef het droog, de temperatuur voor vannacht is trouwens maar rond de 36F dus zal er wel een extra dekentje op bed moeten.

We zijn het er beide over eens dat dit park erg onder gewaardeerd is en zeker een wat langer bezoek verdient, als we hier weer in de buurt komen zullen we er zeker twee nachten verblijven om meerdere trails te kunnen lopen want er zitten nog een paar mooie tussen en moeilijk zijn ze zo te lezen geen van allen.

Gereden: 119 mijl.

Getankt: Escalante, 20,004 gallon á $ 3,499

Campground: Kodachrome Basin, kosten $ 28,00 met full hookup (50amp) geen wifi

De prijs in inclusief de parktoegang ( $ 8,00) voor een plek zonder hookup is men

$ 19,00 kwijt

 

Dag 23, maandag 21 april: Kodachrome Basin SP > Kanab

 

Vandaag wordt een rustig dagje, we hebben niet zo’n grote verplaatsing en verder staat er niets op de planning behalve dan wat huishoudelijke taken.

Na het ontbijt rijden we om 08:20am weg uit Kodachrome Basin State Park en terug naar Cannonville waar we de UT-12 west weer oppakken.

In de klim richting Bryce Canyon maken we nog een paar fotostops om daarna in een keer door te rijden.

In Red Canyon staat de zon net verkeerd voor de foto’s dus stoppen we daar niet deze keer.

Aan het einde van de UT-12 gaan we linksaf en pakken de US-89 zuid op.

De Sevier River die door hetzelfde dal naar het noorden stroomt bevat behoorlijk wat water maar als we eenmaal voorbij Mt. Carmel Junction de Virgan River tegen komen staat die bijna droog.

Als die in Zion National Park net zo weinig water bevat zijn “The Narrows” nu al te lopen maar mogelijk komen er voor hij daar is nog een aantal zijriviertjes bij waardoor hij meer water bevat.

De rit verloopt rustig en voorspoedig tot een kleine 6 mijl voor Kanab, daar verschijnen de Roadwork waarschuwingen weer in de berm, waar ze vorig jaar binnen de stadsgrens bezig waren wordt er nu over een lengte van 4 mijl buiten de staat aan de weg gewerkt.

En het is een groot werk want zelfs de fundering gaat er uit, kan dus best een paar maanden gaan duren, het verkeer moet over een baan achter een pilotcar vertraging mogelijk tot 30 minuten, wij moesten zo’n 15 minuten wachten voordat we weer mochten rijden.

In Kanab gaat de US-89 linksaf en wij rechtdoor dan heet hij US-89A (Alt) na en kleine 200 meter zijn we dan al bij de campground.

Het is dan rond 11:00am we worden welkom geheten door Wim de Nederlandse eigenaar, hij zoekt onze reservering op en schrijft ons verder in waarna we de camper op zijn plek zetten.

Terwijl ik alles aansluit en de camper op zijn pootjes zet en de 3 slides uitschuif pakt Annie de was bij elkaar en gaat naar de Laundry.

Volgens Wim heeft ze die nu nog helemaal voor zichzelf wat ook nodig is want het zijn drie volle machines, terwijl er maar twee staan, er ligt dan ook geen ondergoed of wandelsok meer in de lade.

Bij aankomst was het nog erg leeg op de campground maar in de loop van de middag komen er steeds meer campers het terrein op.

Terwijl de was draait zetten we de stoeltjes buiten en genieten van het heerlijke weer en gebruiken we de lunch.

De verslagen van de afgelopen dagen worden online gezet, want hier hebben we een snelle en goede wifi.

Ondertussen is alle was weer schoon en droog dus kunnen we er weer een poosje tegen, misschien dat we en van de laatste dagen in Las Vegas nog een keer wassen maar dat is dan meer om het schoon mee naar huis te nemen.

In de loop van de middag maak ik een rondje over de campground en kijk in de cactustuin of er al wat in bloei staat, jammer genoeg alleen nog maar wat knoppen volgens Wim is de bloei hier meestal rond half mei, het is hier toch een stukje noordelijker maar ook hoger dan in Arizona.

We maken een praatje over van alles in Amerika en Nederland waarbij Wim graag wat meer wil weten over de huidige AOW regelgeving omdat hij er over denkt om met pensioen te gaan, dus mocht er iemand ideeën hebben om een kleine zeer mooie en goed onderhouden en goed draaiende campground in Kanab Utah over te nemen ik weet er nog een te koop.

Nog even geprobeerd te bellen met Dreamland Safari maar daar krijg ik het antwoordmachine, later op de middag bellen ze zelf terug en spreken we af voor morgenochtend.

Tegen de avond een hele poos staan praten met onze buurman en zoals we wel vaker horen is ook hij weer verbaast over al de dingen die wij al gezien en gedaan hebben in Amerika.

Het is zelf ook een bereist man die al verschillende keren in Europa is geweest maar hij geeft toch aan dat 99% van zijn landgenoten nog niet zoveel van hun eigen land gezien hebben als wij ondertussen zoal gezien hebben.

Morgen gaan we daar dus weer een punt aan toevoegen als we naar Tuweep gaan.

Gereden: 96 mijl.

Getankt: niet.

Campground: Kanab RV Corral, kosten $ 32,83 met 10% ANWB korting, full hookup (50amp) en een zeer snelle wifi.

 

Dag 24, dinsdag 22 april: Kanab > Toroweap/Tuweep

 

Het is vannacht weer zover afgekoeld dat de kachel nog een poosje aangaat als we opstaan, we ontbijten op het gemakje want de afspraak met Dreamland Safari Tours is pas om 09:00am.

We pakken de spullen die meemoeten in de rugtassen en leggen die gereed op de picknicktafel.

Om 09:00am stopt de auto van DST keurig voor de camper, behalve de chauffeur zit er niemand in en onze gids voor vandaag Donald Black geeft aan dat wij zijn enige passagiers zijn.

Na het plaatsen van de handtekeningen onder het contract kunnen we op weg, we gaan de US-89A zuid op naar Fredonia AZ, daar gaan we rechtsaf de AZ-389 west op en na 8 mijl is het gedaan met het asfalt.

Zuidwaarts de BLM 109 op een zeker het eerste stuk zeer goed onderhouden gravelroad, de reden dat dit stuk goed onderhouden wordt is een nog in gebruik zijnde uraniummijn, het personeel van deze mijn rijdt deze weg trouwens niet zelf, ze parkeren voor aan de weg en worden met een busje naar de mijn gereden.

Ook het tweede stuk is heel goed berijdbaar wel wat meer wasbordvorming met de hele 61 mijl wordt met een snelheid van 50 á 55 mijl per uur gereden.

Bij de parkgrens is het gedaan met de goede weg, hij versmalt naar net iets breder dan een auto en wordt veel grover.

We stoppen even bij het rangerstation waar onze gids wat papieren in een box moet achterlaten en er staat een pittoilet, we gaan weer verder.

Na 3.5 mijl komt de afslag naar Lava Falls Road en daarna is het echt gedaan met de weg we rijden nu over de rotsen en de snelheid wordt dan ook minder dan stapvoets dit stuk tot aan Toroweap Overlook is maar 4.1 mijl lang maar neemt bijna een half uur in beslag.

Onderweg zien we een paar zwartkop gieren en een ratelslang die laatste ligt gewoon languit op de weg om zich aan de gravel op te warmen, volgens Donald worden er door dit gedrag veel doodgereden, we moeten ook nog een paar keer remmen voor plotseling overstekende koeien, het is hier tot aan de parkgrens “Open Ranch” gebied dus weinig afrastering.

Om 11:00am zijn we ter plaatsen en gaan we aan de wandel Donald gaat ons voor naar de mooiste uitzichtpunten, eerst richting het oosten waar we een heel stuk van de Colorado River zien met een paar stukje white water.

Het water is hier mooi groen want al het slib wat er bij Moab nog inzat wordt door de Glen Canyon Dam tegen gehouden.

De rivier ligt hier trouwens 4552ft onder onze voeten en we hebben een vrije val van 3000ft als we hier over het randje stappen.

Omdat we erg dicht bij de rand komen is het wel goed uitkijken waar je de voeten neerzet want struikelen kan hier fataal zijn, ook begint de wind flink in kracht toe te nemen, dit had in gisterenavond al gelezen in de weersverwachting dus onverwacht was het niet.

Met een grote boog gaan we naar het gedeelte waar men zicht heeft op het westelijke stuk dat is nog veel mooier vooral omdat hier ook de Lava Falls stroomversnelling goed te zien is, dat is de meeste gevreesde stroomversnelling voor alle rafters die de rivier afgaan.

Volgens Donald is deze stroomversnelling normaal gesproken zelfs hierboven te horen maar dat is door de harde wind nu niet mogelijk.

Het is echt volop genieten van al dit natuurschoon, maar door de steeds harder wordende wind waag ik me niet aan foto’s maken op het statief voor je er erg in hebt ligt heel de handel een paar duizend feet lager.

Het is lunchtijd dus gaan we terug naar de auto waar Donald de lunch serveert op een naast gelegen picknicktafel, ook dat wordt een strijd met de wind, je moet alles vasthouden anders kan je achter je bord of boterham aan.

Na de Lunch geeft Donald aan dat we nog een uur hebben om rond te kijken, de ondertussen stormachtige wind houdt ons in ieder geval van de canyonrim vandaan, je wordt er in geblazen voor je er erg in hebt.

We hadden op de heen weg al verschillende cactussen, yucca’s en agave in bloei zien staan dus we gaan op bloemenfoto’s jacht, wel zoveel mogelijk over de slickrock en door washes lopend want ook hier vindt men de cryptobiotic soil die van levens belang is voor de andere vegetatie.

We brengen ook nog even een bezoek aan de pittoilet die letterlijk op de rand van de afgrond staat daar worden we bijna omver geblazen.

Na een half uur zoeken de auto weer op het wordt onmogelijk om nog foto’s te maken niet alleen door de wind maar nog meer door het zand wat zo nu en dan met grote kracht op ons af komt, je kan niet anders doen dan rug naar de wind en ogen dicht tot die stofwolk weer voorbij is wat je kan voelen omdat er geen zand meer langs je blote huid gaat.

Op de terug weg geeft Donald nog aan dat er in het verleden in de vallei nog een poging gedaan is om er een stadje te vestigen maar omdat er niets wilde groeien heeft men die poging moeten staken, de restauratie van een comunitie/kerk gebouw uit die tijd is teniet gedaan door een stelletje vandalen die de boel in de fik hebben gestoken, nu is er niets meer te vinden wat aan die tijd herinnerd.

Ook wijst hij op een hele string van vulkaankraters die keurig op een rij in het landschap liggen Mount Trumbull is hiervan de hoogste, deze keten loopt waarschijnlijk van California tot New Mexico.

Nu komen we weer twee slangen tegen die languit op de weg liggen op te warmen.

Normaal gesproken heb je op dit soort wegen een stofwolk achter de auto maar nu hebben we er verschillende keren een voor de auto waarbij het zicht zo beperkt wordt dat Donald het gas los laat omdat hij de weg en eventuele kuilen niet kan zien.

Om 03:30pm zijn we terug bij de camper een half uur vroeger dan gepland maar dat kwam omdat we vroeger dan gepland aan de terugweg waren begonnen.

Ondanks dat we door de harde wind minder konden doen dan mogelijk is was het zeker de moeite waard om deze tour te doen, het is een werkelijk schitterende omgeving waar je ook heel weinig mensen tegenkomt.

Gelijk met ons kwamen er vier mensen op de Overlook aan maar die waren na vijf minuten al weer weg en daar moet je twee uur voor rijden, tijdens de lunch kwamen en nog twee personen maar voor de rest hadden we de hele rim voor onszelf beter kan haast niet.

Morgen trekken we weer verder en gaan richting St. George maar ook naar de Walmart want de koelkast raakt leeg.

Gereden: met de camper 0 mijl. De tour was rond de 140 m ijl.

Getankt: niet.

Campground: Kanab RV Corral, kosten $ 32,83 met 10% ANWB korting, full hookup (50amp) en een zeer snelle wifi.

 

Dag 25, woensdag 23 april: Kanab > Snow Canyon SP > BLM

 

Na het ontbijt alle spullen weer een plekje geven, want als je meerdere nachten op een plaats staat waarbij de camper ook nog niet van zijn plek afkomt ligt er van alles los wat je dan onderweg weer naar je toe ziet komen.

Het is 08:30am als we van de campground afrijden en de US-89a zuid oppakken naar Fredonia Arizona daar gaan we de AZ-389 west op.

Bij Pipe Spring National Monument kijken we even wat de indianen daar vragen voor een gallon brandstof, ze rekening geen tax zeggen ze maar het prijsverschil is minimaal dus we wachten met tanken.

Bij Colorado City rijden we Utah weer in en veranderd het wegnummer naar UT-59 die ons naar Hurricane zal brengen.

Als we de afdaling naar de stad naderen staat er politie op de weg die het verkeer tegenhoud, even later mogen we weer rijden en zien we de reden waarom, waarschijnlijk is er een pick-uptruckje wat te snel naar beneden gegaan en heeft een bocht gemist, er staan twee takelwagens om hem er uit te halen en dus is er maar een rijbaan beschikbaar.

Hopelijk was de dame die er bijstond de bestuurster, want dan is alles goed afgelopen want die was springlevend.

In Hurricane pakken we de UT-9 zuidwest op richting de I-15, voordat we zover zijn komen we een Walmart tegen dus gaan we boodschappen doen, deze Walmart zit daar sinds een jaar of twee, vorig jaar hebben we er ook boodschappen gedaan.

Net voor de oprit naar de I-15 zit een Texaco pomp die maar $ 3,459 per gallon vraagt dus tanken we daar ons huisje weer vol, de site Gasbuddy.com heeft deze reis al goede diensten bewezen hij laat de prijzen van de afgelopen 48 uur zien die de mensen getaald hebben aan alle pompen in Amerika.

We gaan de I-15 zuid op maar gaan er een afslag verder al weer af omdat we in Washington UT een Jo-Ann’s winkel zien, niets gekocht want er was niets afgeprijsd en dan is het een redelijk dure winkel.

Terug de I-15 op en een afslag verder stuurt T-T ons er al weer af hij brengt ons over een redelijk nieuwe weg bovenlangs St. George naar de UT-18 noord waar Snow Canyon State Park aan ligt.

We komen het park binnen langs de noord ingang waar niemand in het hokje zit en met via een envelopje moet betalen, $ 6,00 voor een dag.

In het park rijden we in een keer door naar de campground, daar staat een bord dat er geen hookup plekken meer beschikbaar zijn, maar nog wel boondock/dry camping mogelijk is.

We gaan het kantoor in en vragen om een plek voor een 34ft “geeft meer kans dan een 36ft” de dame heeft er nog een en zegt ga maar even kijken of je die plek wil hebben, ze geeft het op een overzichtpapier aan, daar staan ook de campground rules op en valt ons oog op de generator uren, alleen tussen 12:00pm en 04:00pm dat gaat hem dus niet worden.

Ze pakt een ander A-4je met campgrounds in de omgeving op drie andere State Parks en een BLM campground, allemaal in Utah maar ook allemaal de verkeerde kant uit niet zo ver maar ik weet dat er langs I-15 in Arizona ook BLM campgrounds zitten die staan trouwens ook op het A-4je wat de dame geeft.

We bedanken haar voor de informatie en zoeken de camper weer op en rijden verder naar het schuin er tegenover gelegen parkeerterrein.

Daar gebruiken we de lunch en kijken ondertussen wat voor wandelmogelijkheden er zijn, meer dan genoeg dus we kiezen er een uit die vanaf het parkeerterrein waar we staan start.

De Hidden Pinyon Trail een 1.5 mijl lange trail over rotshellingen en stukjes diep los zand hij wordt als middelmaatig zwaar aangegeven en men moet er een uur voor rekenen.

Zal wel maar als er zoals vandaag veel bloeiende cactussen langs de trail staan wordt dat dus 1,5 uur.

Onderweg staan en ook nog een aantal genummerde paaltjes waarbij het nummer dan weer verwijst naar een verhaaltje op een trailgids die men aan het begin van de trail uit een box kan pakken.

Een leuke trail waarbij men op een paar stukje plat op de bips van een rotsblok moet glijden niet echt moeilijk en ook geen diepe afgronden langs deze trail.

Terug bij de camper besluiten we terug te rijden naar de noord ingang, omdat we dat stuk bij aankomst niet veel tijd gegeven hebben omdat we eerst naar de campground wilden.

we nemen de uitzichtpunten aan de rechterkant van de weg mee zodat we op de terugweg de ander kant kunnen doen, in een bocht ligt er ineens een Gopher slang midden op onze baan, gelukkig reden we niet hard en paste hij keurig tussen de wielen in de spiegel zie ik heb onbeschadigd de berm in kruipen.

We rijden even het park uit omdat er op het eind geen mogelijkheid is om te keren, net buiten de ingang ligt een parkeerterrein waar dat wel kan, het hokje is nu wel bemand dus zeg ik dat we maar net er uit reden om te draaien als de man het betaalstrookje achter het voorraam ziet liggen kunnen we dan ook zo door.

We rijden nu van noord naar zuid het hel park door waarbij er steeds stoppen voor foto’s en verlaten het park via de zuid ingang.

Dit is zeker een parkje om als het op de route ligt nogmaals te bezoeken niet te laat in het jaar want dan is het er bloedheet weten we uit ervaring (2007).

Het park ligt aan de rand van het plaatsje Ivins, daar wonen de beter gesitueerden denk ik allemaal prachtige huizen, vele in gemeenschappen met een poort zodat niet zomaar iedereen de wijk in kan.

Via de Snow Canyon Parkway gaan we richting de UT-18, op de Parkway komen we een rotonde tegen die de monden doet open vallen, we rijden dan ook een volledige ronde en parkeren dan op een afslag die doorloopt naar een nog te ontwikkelen wijk.

We pakken de fototoestellen en gaan te voet heel de rotonde rond werkelijk schitterend zoals dat er uit ziet, een mooie rotspartij met bronzen beelden van een Indiaan te paard die een veulen probeert te vangen nog een veulen en twee volwassen paarden.

Ook de rand van de nieuwe wijk en de toegang zien er prachtig uit met veel mooie grote cactussen, yucca’s, agave en andere planten, er zijn trouwens nog woningen te koop want er werd verwezen naar modelwoningen.

We vervolgen onze weg en rijden via de UT-18 zuid (Bluff Street) naar de I-15 zuid, we rijden opnieuw Arizona binnen en verlaten bij exit 27 de interstate.

We kijken eerst even aan de andere kant van de interstate omdat we daar al verschillende campers zien staan maar dat ziet er smerig uit met veel afval wat in de struiken hangt dus terug het viaduct over en kijken hoe het er daar uit ziet.

Ook daar staan al een paar campers en ziet het er schoner uit, we rijden een stukje door hier blijft het asfalt omdat er verderop een steen/rotswinnings groeve zit.

We vinden een geschikte plek en parkeren de camper, hier komen we vast de nacht wel door.

Gereden: 119 mijl.

Getankt: Hurricane? 38,773 gallon á $ 3,459

Campground: BLM grond bij Exit 27 van de I-15 in Arizona, kosten $ 0,00 boondock, wifi via eigen hotspot.

 

Dag 26, donderdag 24 april: BLM > Valley of Fire SP

 

Vanmorgen waren we vroeg wakker door het uur tijdverschil hebben we er gisteren weer een uur bij gekregen dus lagen we vroeg op bed.

Als de jaloezieën naar boven gaan zien we rond de camper en tiental koeien met wat kalveren die naar iets eetbaars lopen te zoeken, waar die ineens vandaag gekomen zijn is mij een raadsel want gisteren was er nergens een koe te bekennen.

Het is nog maar net 08:00am als we gaan rijden en terug gaan naar de I-15, de weg waar we vannacht gestaan hebben heet voor de kenners trouwens Black Rock Road.

Gisteren had ik nog in Utah al aankondigingen zien staan dat er op het Arizona deel van de I-15 een breedte beperking was van 10.5ft, nu komen we al vlug de borden “Roadwork Ahead” tegen, men is bezig om het wegdek op twee verschillende bruggen te vervangen.

Dit is beton dus dat gaat waarschijnlijk wel een hele tijd duren.

We worden tot twee maal toe naar de andere rijbaan gebracht dan rijdt men tussen betonen barrières en is het uitkijken dat je die niet raakt zeker met een camper of vrachtwagen.

Er is op die stukken dus voor beide rijrichtingen maar 1 rijbaan beschikbaar en een snelheidsbeperking van 35 mijl per uur.

Veel oponthoud was er voor ons niet maar als het drukker is kan dit zeker invloed hebben op de reistijd.

De bergen voorbij opent het landschap zich weer en rijden we Nevada binnen, bij Mesquite gaan we even van de weg af, we weten dat men daar bij het visitorcenter gebruik kan maken van een wifi hotspot, wel met een maximum van en half uur per 24 uur maar het is een betrouwbare en snelle verbinding.

Annie haar verslag staat dan ook binnen no time online met foto’s en al.

Weer verder over de I-15 zuid tot exit 93 daar gaan we de NV-169 zuid op richting Overton.

Na Overton slaan we rechtsaf richting Valley of Fire State Park, waar we het selfpaystation aan de oost ingang zo voorbij rijden, de entree kunnen we ook op de campground voldoen en daar willen we zo vlug mogelijk naar toe rijden.

Het is een first come, first served campground en we willen graag een plek met water en stroom aansluiting.

Het is druk op de campground dus we nemen een envelopje mee en rijden naar het hookup deel, daar lijkt alles bezet maar op de laatste plek staat een auto met een man er in die verder niets van plan lijkt te zijn.

Ik stap op de man af en vraag of hij die plek wil claimen, hij had al een plek maar had het idee om te verhuizen maar zag daar toch vanaf dus rijdt hij weg en zet ik de camper op die plek.

Envelopje en strookje invullen, envelopje in de betaalpaal en strookje achter het voorraam, onze stoeltjes bij de picknicktafel zodat andere zien dat de plek bezet is en we zijn gesteld.

We rijden terug het park in en gaan naar het visitorcenter omdat we zo het park ingereden zijn hebben we nog geen parkmap dus halen we die daar bij de rangerpost die in het center zit.

We hopen net als vorig jaar in de voortuin van het visitrocenter weer Gambel’s Quial met jongen te vinden en dat lukt, een stuk of drie mamma’s met een hele rits aan hele kleine kuikens, de kuikens nog nerveuzer rond rennend als de oudere dus is het op goed geluk een serie foto’s schieten in de hoop dat er wat bruikbaars tussen zit.

Net als op de campground is het ook in het park druk, bij het visitorcenter staan zo al ver tourigcars waarvan twee te herkennen zijn als dagtripbussen uit Las Vegas, de nog aangename temperaturen brengt veel mensen naar het park denk ik.

We gaan de weg richting White Dome op, bij de Mouse’s Tank trail is het file lopen dus gaan we verder, de weg naar Fire Canyon en Silica Dome is nu geasfalteerd en de lengtebeperking van vroeger is er af, dus gaan we daarheen.

We hebben deze weg een keer in de winter gedaan maar toen was het er zo enorm koud dat we na een paar foto’s al terug in de auto zaten, nu nemen we alle tijd om hier uitgebreid rond te kijken.

Verder richting White Dome, op de trail naar de “Fire Wave” is het ook erg druk, deze hebben we al twee keer gedaan de eerste keer nog via de oude route die nu afgesloten is, ook ligt de hele trail in de volle zon en met zo veel mensen is het bijna onmogelijk om foto’s te maken zonder volk er op.

Voor de mensen die hem willen lopen het trailhead is bij parkinglot #4 en hij is tegenwoordig helemaal met paaltjes aangegeven.

Bij White Dome is het redelijk rustig, we maken een aantal foto’s en als ik en paar Yucca’s met bloemen zie moet ik natuurlijk nog even een stukje het veld in.

Als we daarna even op een van de picknickbanken gaan zitten komen er gelijk een aantal Antelope Ground Squirrel’s tevoorschijn maar als ze door hebben dat er niets te knagen valt zijn ze zo weer weg.

Na nog een stop bij Rainbow Vista gaan we op het gemak naar de campground en sluiten de camper aan op de stroom zodat de airco zijn werk kan doen.

Na de lunch gaan we heerlijk onder de ramada in de schaduw zitten, wel met het fototoestel binnen handbereik want je weet nooit wat er langs komt, op wat vinkjes, een raven en wat ground squirrel’s en lizard’s na is dat dus heel weinig.

Wat er wel veel langskomt zijn mensen die op zoek zijn naar een plekje voor tent of camper waarbij sommige zo pist zijn dat ze geen plek hebben dat ze in volle vaart met veel stof weer wegrijden.

Het plan om tegen de avond als het wat koeler is de trail van de Mouse’s Tank nog te doen laten we varen we zitten veel te lekker en we hebben tenslotte vakantie.

Gereden: 105 mijl.

Getankt: niet.

Campground: Valley Of Fire SP, kosten $ 30,00 met water en stroom, restrooms met douche, dumpstation aanwezig, kosten voor dry camping/boondock is $ 20,00

 

Dag 27, vrijdag 25 april: Valley of Fire SP > Lake Mead NRA

 

Het is 08:15am als we van de campground weg rijden, we rijden terug naar de oost ingang en kunnen daar tot onze verbazing de rots in de vorm van een olifant niet vinden.

We hebben erg scheel gekeken of hij is in elkaar gestort waar ik overigens niets over gelezen heb.

We slaan rechtsaf en rijden de NV-167 zuid (Northshore Road) op deze volgen we tot het eind waarna we eerst een stukje Lake Mead Parkway krijgen voor we de NV-166 zuid (Lakeshore Road) op gaan langs deze weg ligt ook de campground voor de komende nacht.

We doen d hele route op het gemak met een snelheid van rond de 40 mijl per uur waar men 50 mag zo hebben we meer kans om mogelijk wildlife te spotten maar dat wil deze reis helaas niet lukken.

Er was vannacht al wat meer wind gekomen en die neemt in de loop van de morgen steeds meer toe richting stormkracht.

Omdat we vorig jaar het laatste vrije plekje kregen van de camphost en de drukte van gisteren in Valley of Fire hadden we al besloten om hier eerst naar toe te rijden om een site voor de nacht vast te leggen want ook hier is het first-come, first served.

Er is plek genoeg dus zoeken we een mooie plek uit in het vernieuwde gedeelte, dat was vorig jaar “Under Construction” waardoor er toen zeker 80 plekken niet beschikbaar waren.

We stoppen het envelopje met de $$ in de betaalpaal bij de ingang en rijden vervolgens het park uit, omdat we het visitorcenter willen bezoeken en dat ligt net buiten de parkgrens.

Een mooi visitorcenter met een goede tentoonstelling van het park en rondom een heleboel planten die in het park voorkomen, zeker een bezoek waard.

Terug het park in na vertoon van onze parkenpas en dan slaan we gelijk af naar Hemenway Harbor, niet dat we gaan varen maar daar kan je wel dichtbij het meer komen.

Voor we bij de marina zijn komen we een afslag tegen naar Boulder Beach met “meer toegang” dus gaan we die kant op.

Het is een asfaltweg die parallel aan het meer loopt met verschillende afslagen naar het meer toe, op de borden bij die zijwegen staan echter iedere keer “4X4 aangeraden” dat gaat hem dus niet worden.

Ondertussen rijden we al achter de campground, direct naast de campground zit een dag recreatie stuk met volledige voorzieningen en daar gaan wel twee asfaltwegen tot aan het water.

We parkeren de camper en lopen richting het water voor wat foto’s, ik moest natuurlijk ook even met de voeten in het meer staan maar daar is het bij gebleven, de water temperatuur nodigde niet uit om terug te lopen voor een zwembroek.

Door de harde wind is het niet echt prettig vertoeven want er wordt natuurlijk weer flink wat zand de lucht ingebracht dus een poos aan het water gaan zitten is niet aantrekkelijk.

We vervolgen de weg en slaan af naar Boulder Harbor wat eigenlijk niet meer is dan een grote plaat beton om boten te water te laten, behalve een paar toiletten zijn er geen voorzieningen.

Naast de betonbaan loopt ook nog een asfaltweg naar het water en die rijden we af richting het meer dan zien we ineens twee coyotes over de kale vlakte lopen.

Voordat het tot ons doordringt wat daar loopt’ we dachten eerst aan twee honden, lopen we al over de betonbaan en verdwijnen in het struikgewas aan de andere kant hopelijk zijn ze nog op een van de foto’s te zien maar we waren gewoon te laat met reageren.

We gaan verder naar Sunset Viewpoint waar we wat foto’s maken volgende stop Long View een viewpoint met picknickarea daar waait het zo hard dat we niet eens uit de camper komen.

We besluiten terug te rijden naar de campground voor de lunch daar is wat meer beschutting door de beplanting, want die is voor de rest nergens hoger dan een meter.

Na de lunch installeren we ons in de schaduw van een boom want het is ondanks de wind ruim 30 graden, de wind voelt dan ook aan als een föhn.

Als het te warm wordt gaan we een poosje naar binnen en starten de generator om de airco te laten draaien dat mag hier gelukkig van 06:00am tot 10:00pm.

Er komt meer bewolking en de temperatuur zakt naar aangename waarden.

Ook na het eten zitten we nog een poos buiten en zien dat het weer druk wordt, dit weekend in Las Vegas, we zitten net iets ten zuiden van de aanvliegroute naar LAS en zien het ene na het andere vliegtuig dalen voor de landing.

Dat wordt voor vele mensen weer aansluiten in de rijen voor de hotelrecepties om in te checken.

Nu (09:00PM) is het 26,5 graden in de camper, de wind is wel wat minder maar zeker nog niet weg, denk dat de fonteinenshow bij Bellagio wel wordt afgelast door de wind.

Gereden: 85 mijl.

Getankt: niet.

Campground: Boulder Beach (NRA), kosten $ 10,00 geen hookup, alleen restrooms, dumpstation aanwezig en waar we vorig jaar wifi hadden lukt het nu zelfs niet met de eigen hotspot.

 

Dag 28, zaterdag 26 april: Lake Mead NRA > Las Vegas

 

Gewone tijd uit bed maar wel op het gemak starten, vorig jaar vonden we in Boulder City een winkel die prachtige ijzeren huis- en tuinornamenten verkoopt en daar willen we weer langs maar die is pas om 09:00am open.

Het heeft vannacht overigens een beetje geregend eigenlijk meer gespetterd maar toch voldoende om even het dakraam in de badkamer wat te laten zakken voordat men natte voeten krijgt als men naar het toilet gaat.

Rond 09:30am rijden we van de campground af en nemen buiten het park de US-93 west naar Boulder City met de bedoeling om bij de Mc.D. de reisverslagen online te zetten.

Aan het begin van de stad zie ik een bord wat verwijst naar het visitorcenter en daar staat ook een wifi logo op dus staan we af en parkeren voor het center wat overigens in het weekend gesloten is, men mag er een half uur gebruik maken van de wifi en na dat half uur wordt je er dus gewoon afgesloten.

De verslagen staan in ieder geval online alleen moet Annie bij een dag de foto’s nog plaatsen maar dat komt wel als we vanmiddag op de campground staan.

Volgende stop de ijzeren ornamenten winkel daar is het weer genieten van mooie kunstwerken er zitten een aantal schitterende nieuwe dingen tussen alleen zijn die zo zwaar en groot dat we die niet in de koffer kunnen krijgen we kopen dus enkel een verjaardagscadeau voor Annie haar moeder, want die vond de dingen die we vorig jaar mee naar huis genomen hadden prachtig.

T-T krijgt opdracht om ons naar Galleria at Sunset te brengen waar we achtereenvolgens Hobby-Lobby, Toys R Us en Michael’s bezoeken en weer verschillende spullen kopen.

Volgende stop het Clark County Heritage Museum aan Boulder Hyway in Henderson, wie wel eens naar Pawnstars kijkt heeft vast en zeker Mark Hall-Patton de man met de baard en hoed wel eens gezien om uitleg te geven over iets wat de mensen willen verkopen. Deze man is de administrator van dit museum wat de geschiedenis van Clark County, waar ook Las Vegas in ligt, laat zien.

Naast de Anna Roberts Parks Exhibit Hall waar een permanente tentoonstelling in zit kan men buiten een paar wandelingen maken door verschillende onderdelen zoals de Mojave Gardens Outdoor Classroom waar de verschillende zones van de Mojave desert worden weer gegeven.

Er is een 0.5 lange trail de Mojave Desert Nature Trail, een verzameling oude mijn voertuigen en machines, een Ghost town, een Palute Indian Village, het oude Boulder City Train Depot, de Candlelight Wedding Chapel is er terug opgebouwd net als een zestal huizen uit de eerste helft van de vorige eeuw.

Deze huizen zijn allemaal toegankelijk wel wordt alles binnen afgeschermd met plexiglas platen zodat men niet door het hele gebouw kan lopen maar men krijgt toch een zeer goed idee hoe alles er toen uitzag en aan toe ging in die gezinnen.

In verschillende huizen gaat er zodra men binnen stapt een geluidsband lopen met tekst en uitleg en soms ook een tv waar beelden op te zien zijn.

Al bij al een heel mooi opgezet geheel waar men met gemak een paar uur tot een halve dag door kan brengen als men de “gekte” van Las Vegas even wil ontsnappen.

Voor de kosten hoef je het zeker niet te laten want de intree is $ 2,00 per persoon.

We rijden Boulder Hyway verder af en slaan af naar de campground, daar zijn we al bijna vaste klant te noemen dus onze gegevens komen zo tevoorschijn zodra de dame achter de balie mijn naam ingeeft in de computer.

Even ontspannen en daarna de douche opgezocht na drie dagen is het hard nodig om de haren weer te wassen.

De koelkast en vriezer zijn ondertussen zover leeg dat er geen toetje meer inzit dus lopen we na het eten naar Sam’s Casino om daar een ijsje te halen en gelijk de 08:00pm watershow te bekijken.

Gereden: 42 mijl.

Getankt: niet.

Campground: Sam’s Town Boulder Hyway, kosten $ 26,21 met Full hookup (30amp) is met 10% Good Sam korting ben daar geen lid meer van maar stond nog bij de dame in het system dus kreeg ik ze zonder te vragen, wifi is betaald maar wij gebruiken de eigen hotspot.

 

Dag 29, zondag 27 april: Las Vegas shoppen

 

Vandaag starten we wel heel erg rustig, we willen gaan shoppen in de outlet malls en die zijn toch niet voor 10:00am open.

Het is al 09:15 als we de campground afrijden en eerst even naar de Walmart aan de overkant van Boulder Hyway gaan we zitten bijna zonder water en ook hebben we geen ontbijt meer voor de komende twee dagen.

Het is goed weer om te winkelen mooi zonnetje en niet al te warm.

Onze eerste mall voor vandaag is Las Vegas Outlet North aan Grand Central Parkway, daar zijn ze in de omgeving weer volop aan het werk, een van de parkeerterreinen is helmaal weg en nu een grote zand/puin vlakte waar verschillende machines opstaan wat daar moet komen is ons nog niet duidelijk.

Wij rijden naar het grote parkeerterrein waar door de week alleen medewerkers van een heel groot kantoor mogen staan, hier hebben we al vaker gestaan omdat er voor grote campers verder weinig mogelijkheden zijn.

Er wordt daar vandaag een groot evenement gehouden en dus mogen alleen deelnemers aan dat evenement daar parkeren alle andere auto’s worden naar de twee parkeertorens van de mall verwezen, gelukkig wordt er voor campers een uitzondering gemaakt dus worden wij doorgelaten.

We maken een ronde langs de winkels en de eerste aankopen worden gedaan, kleren voor de kleinkinderen en een nog niet geboren neefje en ook voor haarzelf vind Annie een en ander.

Volgende stop de outlet met dezelfde naam maar dan South, aan Las Vegas BLVD gemakkelijk te doen via de I-15.

Ook daar wordt er weer een en ander aangeschaft, om de credit kaart gelegenheid te geven om af te koelen gebruiken we de lunch in de foodcourt van LVOS om daarna onze zoektocht te vervolgen.

We rijden ook nog naar de mall op Maryland Parkway “The Boulevard Mall” deze is volgens de borden overgenomen door een nieuwe eigenaar en er staan bij verschillende lege winkels borden dat er binnenkort een nieuwe zaak in komt.

Dat is ook hard nodig want er loopt op deze zondagmiddag bijna geen publiek binnen ook de parkeerterreinen zijn zo goed als leeg, Annie vindt er twee winkels voor de wat grotere maten en weet nog een jurk te scoren.

Hierna hebben we het wat shoppen aangaat wel gehad het ligt in de bedoeling om vanavond naar Fremontstreet te gaan dus krijgen de benen/voeten de rest van de middag rust.

Om 03:30pm staat de camper weer op zijn plaats en ontspannen we onder genot van een bakje koffie.

Na het eten nemen we om 07:00pm de gratis bus van Sam’s Town naar Fremontstreet daar komen we om 07:25pm aan en maken we een rondje om te zien wat er allemaal verandert is en wat voor bands of er spelen.

Wat meteen opvalt is dat de sfeer een beetje aan het verloederen is door de vreemde straatartiesten die er staan, vier kerels geschminkt als Kiss maar dan alleen gekleed in een string die is opgevuld met sokken of zo om het wat te laten lijken een paar nonnen met blote tieten en heel veel zwervers/daklozen met een tekst op een stuk karton waarin ze om een fooi vragen die gasten zag je in het verleden alleen bij de stoplichten staan.

Wat de bands aangaat is de saxofoonman weer terug staat er op het eind een vrouwelijk Dj met voornamelijk housemuziek, een band met alleen blanke mannen met een grote kroeskoppruik op en een Hawaïshirt aan die motown muziek spelen en op het laatste podium staan/zitten tot 09:00pm twee gasten die met elektrische contrabassen o.a. Led Zeppelin, Bon Jovi en Metallica covers spelen en na 09:00pm een band de een beetje Bon Jovi en verder country brengen de laatste twee konden onze goedkeuring wel wegdragen.

We nemen de lichtshows van 08:00pm Heart, 09:00pm Bon Jovi en 10:00pm The Who mee en vinden het dan mooi voor vandaag.

We zoeken een taxistandplaats en laten ons naar de campground brengen.

Gereden: 33 mijl.

Getankt: niet.

Campground: Sam’s Town Boulder Hyway, kosten $ 26,21 met Full hookup (30amp) is met 10% Good Sam korting ben daar geen lid meer van maar stond nog bij de dame in het system dus kreeg ik ze zonder te vragen, wifi is betaald maar wij gebruiken de eigen hotspot.

 

Dag 30, maandag 28 april: Las Vegas > Red Rock Canyon NCA

 

We starten redelijk op de normale tijd en even voor 09:00am rijden we van de campground af en gaan naar de Walmart, aan de overkant, waar we gelijk naar de nailsalon gaan voor een pedicure behandeling we kunnen gelijk gaan zitten en laten de voeten weer verwennen.

De man die Annie helpt probeert een paar keer om ons de “de luxe” behandeling aan te smeren maar krijgt toch door dat we daar geen zin in hebben.

Na nog een paar boodschappen voor het thuisfront zetten we koers naar Red Rock Canyon Conservation Area een onderdeel van de BLM waar de parkenpas gewoon geldig is.

Via Boulder Hyway gaan we naar de I-515 vervolgens de US-95 en dan via de Summerlinn Parkway naar de I-215 en die brengt ons naar de Blue Diamant Hyway (NV-159 waar het park aanligt.

T-T weet het tegenwoordig redelijk te vinden hij ging maar 1 keer de fout in waar hij ons andere jaren echt de desert in stuurde.

Als we in het park komen gaan we eerst naar het visitorcenter in de hoop daar een paar schildpadden te zien.

Waarschijnlijk door het wat koelere weer zijn ze vandaag actief, de tuin is in een aantal kamers verdeeld mogelijk om de schildpadden wat uit elkaar te houden.

in de eerste kamer zien we niets maar in de tweede zit er een in het zonnetje tegen de metalen scheidingsplaat zich op te warmen en in de derde kamer zien we er zelfs vier waarvan er drie in de ronde stappen en nummer vier ook weer van de zon geniet.

In de laatste kamer zit een enorme grote alleen is die wat verlegen, want alleen zijn lijf was te zien de kop zat in de tunnel die hij als huis gebruikt.

We rijden de Scenic Drive op een 13 mijl lange one-way weg door het park en kruimelen op het gemak van viewpoint naar viewpoint, het is ook in dit park druk, we zien drie touringcars en een sliert van vijf “Pink Jeep Tours” auto’s dit is wel de PJT die in Las Vegas is gevestigd niet die uit Sedona AZ.

Ook bij de klimmers is dit park erg populair wat zelfs aan de rotsen te zien is op verschillende plekken kan je de uitgesleten sporen van de touwen zo verticaal van de berg af volgen.

We wilden eigenlijk een stop maken bij de Sandstone Quarry maar omdat het net lunchtijd is en dit een van de plekken is waar picknicktafels staan is het er erg druk en kunnen we de camper niet kwijt.

We weten dat hier heel veel cactussen groeien die mogelijk in bloei staan maar dat gaat echt niet lukken.

Bij de High Point Overlook gebruiken we de lunch, hier staan wel een aantal banken maar geen tafels plus dat het er behoorlijk hard waaide en niet echt warm was.

Het is voor de meeste mensen foto maken en doorrijden en het is een van de weinigen viewpoints met bus/camper parkeerplaatsen.

Dat laatste zegt overigens niets zeker niet als het wat drukker is want dan staan er ook gewone auto’s op die plaatsen, vorige week zelfs een keer gezien dat van de zes camperplekken er vier ingenomen werden door vier motoren.

We gaan verder en nemen de afslag naar Willow Springs Picknick Area daar zijn ook een paar stukken met veel cactussen, als we een paar Prickley Pears en Hedge Hogs met bloemen zien zetten we de camper aan de kant op een strook gravel en lopen het veld in en struikelen dan bijna letterlijk over een grote hoeveelheid Coryphantha viviparra’s tussen 2 en 6 centimeter in doorsnee en de meeste met bloemen of knoppen.

Ik blijf een paar keer op een wat open stukje staan en tel dan het aantal planten wat in om zo’n vijf vierkante meter zie staan en kom dan steeds op zo’n 30 tot 50 planten uit.

Een waar cactus paradijsje dus, er worden dan ook weer heel wat foto’s gemaakt waarbij we ook nog een kleine agave soort met een bloestengel van ruim twee meter tegen komen ik denk dat het een Agave Utahnensis is maar dat moet ik thuis even nazoeken.

We maken de rest van de Scenic Drive af en rijden dan via dezelfde route weer richting campground.

Op de US-95 krijgen we allebei bijna een hartstilstand, als een truck met een dieplader waar een grote gronddumper opstaat een klapband krijgt, terwijl hij net naast ons zat.

Gelukkig had hij wel acht banden om een rij zitten dus gebeurde er verder niets.

De pickuptruck die er achter reed als begeleiding kwam er gelijk naast rijden om te kijken of er verder geen problemen waren en ze vervolgden gewoon hun weg.

Deze mannen waren zeer goed op elkaar ingespeeld, als ze van baan moesten wisselen ging eerst de pickuptruck, die liet zich wat terug zakken zodat er ruimte kwam voor die grote jongen om van baan te wisselen.

We gaan nog even langs de benzinepomp om de tank te vullen zodat we daar morgen geen omkijken meer naar hebben.

Eenmaal op de campground beginnen we met koffers pakken en zoals het er nu uitziet zullen we geen extra derde stuks bagage in moeten checken.

Eten doen we bij TGIF, want in de camper is alles op een ontbijt morgenochtend op.

Gereden: 74 mijl.

Getankt: Las Vegas, 52,303 gallon á $ 3,579.

Campground: Sam’s Town Boulder Hyway, kosten $ 26,21 met Full hookup (30amp) is met 10% Good Sam korting ben daar geen lid meer van maar stond nog bij de dame in het system dus kreeg ik ze zonder te vragen, wifi is betaald maar wij gebruiken de eigen hotspot.

 

Dag 31, dinsdag 29 april: Las Vegas > camper inleveren > striphotel

 

Vanmorgen weer op de normale tijd opgestaan, wassen en aankleden en een ons laatste ontbijt in de camper en dan de laatste koffer inpakken en wegen.

Oeps, die zit op 55lb dat vinden ze vast niet goed bij United dus weer open en opnieuw beginnen.

Een paar dingen weggedaan die het niet waard zijn om $ 100,00 voor een extra stuks bagage te betalen, een paar dingen in de carry-on en wat omwisselen met de andere koffer en dan opnieuw wegen.

De ene koffer zit nu volgens onze eigen ulster net onder en de andere net boven de 50lb dat moet wel lukken zo, hierdoor zitten de beide carry-on wel nokvol maar ook daar zitten wieltjes onder dus we hoeven ze niet te dragen.

De camper van binnen verder schoonmaken en als laatste de vuilwatertanks legen en schoonspoelen dat gaan bij de meeste A-class camper gemakkelijk er zit namelijk een aansluiting voor de waterslang waardoor je rechtstreeks water in de tanks spuit en ze zo kan spoelen, bij de meeste C-class campers moet je de slang in het toilet hangen of er een paar emmers water ingooien om te spoelen.

Om 10:00am rijden we langs de dumster en gooien het laatste afval weg en zetten de nog bruikbare spullen zoals campingstoeltjes en pannenset er naast daar zijn altijd wel liefhebbers voor.

Daarna rijden we naar het verhuurstation van El Monte dat is tegenwoordig maar een ritje van 3 mijl meer dus daar zijn we een paar minuten later al.

Ik rij eerst tot bij het kantoor zodat we alle bagage daar uit kunnen laden en zoek vervolgens een plek om de camper te parkeren.

Op de oude locatie was daar een deel van het terrein speciaal voor vrijgehouden maar hier is die (nog) niet dus is het gewoon een lege plek zoeken en parkeren.

We melden ons op het kantoor en dezelfde persoon die met ons de eerste de camper naliep doet dat nu weer.

Ik geef de puntjes die aandacht nodig hebben voor de volgende reis door zodat ze die op kunnen lossen, koelkast die niet altijd op gas wil werken en generator die soms niet lekker wil lopen, beide problemen deden zich vooral voor in wat koeler gebieden wat ik ook aangeef anders denken ze misschien “die vent … uit zijn nek”als ze het gaan testen in het warme Las Vegas, ook lekte de leveler linksvoor wat olie niet zoveel maar hij liet wel op de laatste paar campground een stempel achter waar hij de grond geraakt had.

Volgens de medewerker zag de camper er voor de rest hetzelfde uit als toen we hem meekregen, ik vind het best maar denk toch dat de beste man een brilletje nodig heeft er zaten wel degelijk een paar nieuwe krassen aan de zijkant vaan een struikje wat iets te dicht langs een dirtroad stond toen we daar langs kwamen.

Hij heeft wel de generator gestart om naar de gebruikte uren te kijken maar ze niet opgeschreven volgens mij had ook geen nut want dat had hij aan het begin ook niet gedaan dus kon hij nooit bepalen hoeveel uren we gebruikt hadden, en dat waren er deze keer behoorlijk wat want behalve de problemen met de koelkast waardoor we hem vaker lieten draaien hebben we op die zondagmiddag in Borrogo Springs ook een uur of 3 á 4 via de generator de airco laten draaien.

Terug naar binnen waar hij de papieren aan een vrouwelijke collega geeft die de verdere afhandeling zal doen, zij heeft ook de papieren van de Roadside Assistance liggen van die zondagmiddag en zegt jullie hebben nog pech gehad zie ik, wat wij natuurlijk bevestigen.

Verder gaat ze daar niet op in ook moeten er geen papieren ingevuld worden van wat er gebeurt is dus zal het wel goed zijn, de $ 1.000,00 borg wordt ook weer vrijgeven zegt ze dus dat is weer een meevaller.

De kosten die we in Moab gemaakt hebben om de koelkast na te kijken worden zonder vragen teruggestort op de creditkaart.

Vervolgens is het wachten op de shuttlebus die ons naar ons hotel zal brengen, die zit vol dus eerst naar het Luxor vervolgens MGM en dan Planet Hollywood waar wij aan de beurt zijn om uit te stappen.

Wat mij opviel was dat zowel het koppel bij het Luxor (Canadezen) als het gezin bij MGM (Fransen) geen tip gaven aan de chauffeur, iets wat wij wel altijd doen en wat ook zeer op prijs gesteld wordt.

De rij voor de incheck bij PH was behoorlijk lang met weinig personeel achter de balie, niet echt klantvriendelijk ook de mededeling dat nu al inchecken wel kan maar $ 16,00 extra kost vindt ik niet echt klantgericht, vorig jaar zaten we ook in PH en waren zelfs nog iets vroeger en kosten het niets extra terwijl er nu ook de inmiddels bekende resortfee betaald moet worden was vorig jaar ook niet, ik weet dat het zware tijden zijn voor de hotels maar op deze manier prijs je jezelf wel uit de markt.

Eenmaal op de kamer bellen we naar de “belldesk” en laten de koffers naar boven brengen waarna we nog even wat ontspannen op de kamer en Annie ondertussen haar verslag van de vorige dag online zet.

Als we trek beginnen te krijgen gaan we naar beneden en zoeken via het casino naar de Miracle Mile wat nog niet mee viel later zoeken we ook een ongeluk naar de liften, men wil je echt zolang mogelijk in het casino vasthouden.

We beginnen bij de Pandorashop waar Annie haar gekende vakantie bedel weet te scoren als ze vraagt naar een middel om haar kettingen en bedels schoon te kunnen maken blijkt dat men dat (gratis) te kunnen doen voor haar dus worden beide armbanden en halsketting achter gelaten overigens niet voordat men aan alle kettingen het aantal bedels geteld heeft en je daarvoor tekent, kost tussen de 15 en 20 minuten dus kunnen wij ondertussen even gaan eten bij Ocean One waar je goed terecht kan voor de lunch, vervolgens weer terug om de kettingen en weer wordt alles geteld en teken je voor terugontvangst, ze zien er trouwens weer als nieuw uit en dat allemaal gratis en voor niets dat gaat bij de Nederlandse juweliers vast niet lukken.

We gaan de strip op en steken gelijk over naar het Bellagio waar we mooi op tijd zijn voor de eerste fonteinenshow wat al jaren The Star-Spangled Banner is gevolgd door Andrea Bocelli en Sarah Brightman met Time to say goodbye.

De binnentuin is ons volgende doel, net als vorig jaar is de vlinderkas weer het middelpunt alleen is de aankleding rondom heel anders, het ziet er weer schitterend uit alleen jammer dat men nogal wat chrysanten en cyclamen gebruikt heeft wat bij ons toch meer een najaarsgevoel geeft dan een voorjaargevoel, overigens wel begrijpelijk want beide planten soorten gaan nog al wat langer mee dan de vele bollen die er trouwens ook genoeg tussen staan.

We lopen door naar de Forum Shops in Ceasars Palace want we hebben nog een heel kleine missie in de Uggstore, die is al geslaagd zodra we daar binnen stappen want het eerst wat we zien het ook het gene waar we voor kwamen dus is het vlug voor elkaar.

Voor de Forum Shops is een fomtein en daar zien we een zwerver door het water lopen en de muntjes die de mensen in het water gooien er uit rapen, wel redelijk gericht want centen en stuivers laat hij liggen, na een paar minuten rent hij er uit en gelijk weg waarschijnlijk bang voor security of politie, even later zien we in een ander fontein de zelfde Aktie door een andere zwerver, waar de eerst nog in korte broek was en dus alleen natte sokken en schoenen had heeft deze een lange broek aan en is dus nat tot boven de knieën.

Terug naar het hotel kunnen we nog een show van de Bellagio fonteinen meepakken, ook daar zien we veel meer zwervers dan ander jaren ze zoeken duidelijk de mensen massa op om te bedelen.

We kijken nog een poosje naar een dame die in de lucht lijkt te zweven zichzelf vasthoudend aan een tak, haar hebben we eerder al op Fremont Street gezien en in het begin van de middag hebben we gezien hoe ze dit doet dus kennen we haar kunstje en genieten dus van het verbaasde publiek die niet weten hoe dit in elkaar steekt de reacties zijn dan ook volop verbazing waarbij sommige op hun knieën voor en achter haar kijken en zelfs met hun handen onder haar doorgaan om te voelen of er werkelijk niets is waar ze op steunt.

We gunnen de benen wat rust en gaan ’s avonds eerst eten bij P.F. Chang iets wat zeker voor herhaling vatbaar is.

We gaan nog een poosje de strip op waar we het geluk hebben dat de fonteinen bij Bellagio ieder kwartier een show geven, de zwervers zijn grotendeels verdwenen alleen een aantal verklede figuren lopen er nog om voor een tip op de foto te gaan en deze zien er in tegenstelling tot die op Fremont Street wel goed uit.

Enige minpuntje, voor mij dan, was dat er een paar malloten denken “het woord” te moeten verkondigen om de mensheid te redden.

We gaan terug naar het hotel en duiken na een verfrissende douche het bed in want morgen is het weer vroeg dag.

Gereden: 3 mijl.

Getankt: niet

Campground: geen, maar hotelkamer in Planet Hollywood.

 

Dag 32/33, woensdag 30 april/donderdag 1 mei: LAS > IAH > AMS > thuis

 

Vanmorgen loopt om 06:15am de wekker al af, wassen, aankleden, spullen in de koffer en die sluiten en dan via de tv uitchecken zo voorkom je lang in de rij staan bij de uitcheckbalie, naar buiten en daar wordt een taxi voorgereden.

Die brengt ons in een kleine tien minuten naar terminal drie waar United zit, het is lekker rustig bij de United balie dus kunnen we gelijk naar de incheckzuilen, daar stop in mijn paspoort in een van die zuilen en komen onze gegevens gelijk op het scherm te staan en kunnen we de boarding passen voor beide vluchten uitprinten en vervolgens de koffers afgeven bij de dame achter de balie.

Zij heeft de labels voor de koffers al klaar liggen dus gaat alles heel vlot, koffer een precies 50lb, koffer twee 50.5lb, onze eigen ulster heft dus een kleine afwijking van

-0.3lb, verder geen problemen.

Bij het inchecken voor de heen vluchten had ik al aan kunnen geven we voor de terugvluchten automatisch ingecheckt wilden worden, je krijgt dan een email als dat gebeurt is die mail hadden we gisterenmorgen niet gehad dus heb ik toen via de United site gekeken hoe dat zat en bleken we al wel ingecheckt, de mail hadden we gisterenavond voor we naar bed gingen wel binnen dus dat heeft waarschijnlijk met de storing bij Zeelandnet te maken gehad.

We gaan nog even naar buten voor een laatste nicotineshot en dan naar de security, daar mag ik weer door de TSA Pre rij, hier hoef je geen schoenen uit te doen, riem van de broek te halen of laptop uit de tas te halen en een rij van 1 persoon voor me dus stond ik binnen een minuut aan de andere kant, Annie moest door de gewone security rij maar ook daar hoefde ze geen schoenen uit of laptop uit te pakken.

Van de vier vluchten had ik voor drie een TSA Pre alleen de eerste vlucht vanaf AMS had ik die niet dit systeem kennen ze in Europa mogelijk nog niet, Annie had het voor gen enkele vlucht wat mogelijk met haar nieuwe paspoort te maken had.

Met de airporttrain naar de D-terminal en daar zoeken we gate D51 op komt goed uit want er naast zit Burke in the Box waar we een ontbijt halen.

Het boarden begint keurig op tijd, wel worden de mensen opgeroepen om carry-on die aan de grote kant is af te geven zodat men die bij de ruimbagage kan doen, ze wordt dan wel gelijk door gelabeld naar de eindbestemming, wij zitten in boardinggroep 3 (van de 5) en gaan er vanuit dat er nog ruimte zal zijn voor onze carry-on.

Ondanks dat het een 100% volle vlucht is gaat het heel vlot en gaan we op tijd weg, opstijgen in noordelijke richting en gelijk rechtsaf zien we niets meer van Las Vegas wel zie ik de campground van Boulder Beach en de Hoover Dam onder ons doortrekken en een deel van de Grand Canyon.

De vlucht is rustig en we landen een kwartiertje vroeger dan gepland en worden geparkeerd bij gate E8 dus hoeven we alleen maar schuin over te steken naar gate E4 voor de volgende vlucht.

Die staat al op de monitor en wordt aangegeven als “On Time” maar dat zal niet zo blijven, het toestel komt uit Japan en heeft wat vertraging maar ook een technisch probleem wat men eerst moet maken.

Dat technische probleem blijkt een zachte plek in het laminaat van de First class te zijn, niet echt iets waarvoor je een vlucht moet vertragen lijkt mij, dat laminaat ligt namelijk op een stalen ondergrond dus er zal niet gelijk een gat in het vliegtuig vallen, hooguit een naaldhak die in die zachte plek kan blijven steken.

Maar goed men wil het zachte stukje er uit halen en (tijdelijk) vervangen door een plaatje metaal, maar voor die handeling is wel eerst toestemming nodig van de TSA wat ook weer de nodige tijd kost.

Al bij al wordt de vertrektijd in plaats van 03:40pm nu 05;15 pm en de aankomst in AMS zou 08:20am zijn maar wordt nu 09:15am wat dus tevens betekend dat de retour vlucht naar IAH niet om 10:00am zal zijn dus ook die vlucht loopt hierdoor vertraging op.

Eenmaal in de lucht wordt al vrij vlot de maaltijd geserveerd deze keer niet echt iets om over naar huis te schrijven keuze uit “Chicken or Meadballs”maar beide met pasta wat niet echt mijn keus van voedsel is.

Na het eten proberen we wat te slapen wat redelijk lukt ondanks dat er twee heren achter ons constant zitten er kleppen, de eigen muziek iets harder gezet zodat dat geluid wat meer naar de achtergrond verdwijnt en dan lukt dat redelijk.

Het laatste stuk wel wakker maar helaas zitten zowel Ierland als Engeland onder een dicht wolkendek, Nederland zien we pas als we al aan de landing bezig zijn want ook daar een dicht wolkendek en een natte landingsbaan het is wel droog als we landen.

Van boord en naar de paspoortcontrole en dan naar de bagagebanden, de band waar onze bagage zal komen ligt deze keer vlakbij de paspoortcontrole dus nu geen lange wandeling, de bagage laat wel redelijk lang op zich wachten maar als het dan goed op gang komt verschijnen beide koffers vlak na elkaar.

Nar buiten en daar staat de bus voor P3 al te wachten dus zijn we al vlug weg, auto ophalen spullen inladen in op weg naar huis, tussen Roosendaal en Bergen op Zoom nog een file waardoor we een kleine tien minuten verspelen en om 01:00pm draaien we ons eigen garagepad op, het is weer voorbij.

Annie mag morgenavond al aan het werk, en voor mij roept de arbeid aanstaande maandag.

 

Epiloog

 

Het was na een wat stroeve start door het nieuwe beleid van de El Monte Manager en een niet goed werkende camper die we om konden ruilen weer een fantastische reis met veel mooie dingen onderweg, het blijft altijd gokken als men wildflower wil zien, vorig jaar was er helemaal niets en dit jaar waren we voor een paar dingen net iets te laat maar voor een paar andere weer net twee weken te vroeg, dat zal als men niet in de buurt woont altijd een probleem blijven.

De tour naar Toroweap met Dreamland Safari Tours was geweldig.

Deze reis hebben we 3361 mijl gereden waarvoor we 408.074 gallon brandstof nodig hadden wat een gemiddelde van 8,24 mijl per gallon geeft, dat is ondanks de grotere camper beter dan vorig jaar.

Voor de brandstof waren we gemiddeld $ 3,544 per gallon kwijt wat weer minder was dan vorig jaar, dit komt mogelijk omdat ik nu tijden de reis geregeld via Gasbuddy.com gekeken heb waar de goedkoopste pompen op de route zaten.

Wanneer we weer gaan en waar naar toe hebben we op dit moment nog geen idee van.

Aan alle trouwe volgers hartelijk dank voor het volgen van onze avonturen en jullie reacties op onze website’s we stellen dit zeer op prijs en hopelijk tot een volgende reis.