Andere reisvehalen

Reisverhalen Annie


 

Dag 8 maandag 22 april Twentynine Palms > Needles CA

 

Het ochtend ritueel wordt weer op de gebruikelijke wijze afgewerkt en dus rijden we net voor 08:30am van de campground af.

We nemen de Utah Trail zuid deze gaat over in de Park Boulevard zodra we het park binnen rijden.

Wat we gisteren moesten dalen mogen we vandaag dus weer klimmen.

Bij de parkingang kijkt de dienstdoende ranger naar ons kaartje wat we gisteren gekocht hadden en zegt als je voor zaterdag langs komt krijg je nog een kaartje voor een week toegang, deze week is het namelijk Nationale Parken week en dus zijn alle parken en monuments gratis toegankelijk.

We draaien Pinto Basin Road zuid op en gaan richting Cottonwood Spring en de I-10.

Voor de mensen die dit voorjaar en zomer Joshua Tree NP willen bezoeken: Pinto Basin Road wordt over bijna de hele lengte gereconstrueerd en gelijk verbreed het is een groot werk wat zeker tot het najaar gaat duren.

Men kan de weg rijden maar op verschillende stukken wordt het verkeer over één rijbaan geleid dit doen ze middels de bekende vlaggen mannen/vrouwen en een pilot car de vertraging kan oplopen tot dertig á veertig minuten, men mag op de viewpoints stoppen maar moet dan wachten tot er weer een pilot car langs komt een aansluiten in de rij.

Een bezoek aan Joshua Tree NP staat voor ons eigenlijk gelijk aan het spotten van een Coyote, gistermiddag dus volop gezocht naar een Coyote, meestal kan men die wel vinden in Lost Horse Valley op de junction met de weg naar Keys View maar niets gezien.

Vanmorgen waren we nog maar een paar mijl op de Pinto Basin Road toen Annie er ineens een zag lopen in het veld naast de camper aan mijn kant, hij/zij liep met de camper op maar net iets te ver van de weg voor mooie foto’s hij/zij ging een dal in en was even zoek.

Doordat we in hetzelfde tempo doorreden kwam hij/zij weer tevoorschijn nu wat dichterbij en ook in wat meer open veld en was zelfs zo meewerkend om even de weg over te steken en daarna weer terug te gaan.

Het was trouwens geen bedelaar die naar je toekomt in de hoop op wat lekkers, hij/zij bleef op redelijk ruime afstand en stond bijna geen moment stil.

We naderen de Cholla Cactus Garden en maken daar een stop om de Teddyberen te knuffelen (Not) door het grote veld Teddy Bear Cholla’s (Opuntia biglova) is een korte trail uitgezet die we lopen.

Het parkeerterrein is een puinhoop omdat ook dit binnen het werkvak valt het informatiebord en het bakje met de trailbeschrijving ligt ergens in een hoek van het terrein voor ons niet zo,n probleem omdat we hier al meer geweest zijn en ik redelijk wat van cactussen afweet maar voor een eerste bezoeker toch een klein ongemak, behalve de Teddy Bear Cholla vinden we ook nog een paar Hedshog cactussen (Echinocereus engelmannii) daar zit echter geen enkele bloem of knop in.

We zijn in het begin van de trail verschillende planten die pas ge/verplant zijn, waarschijnlijk stonden die in de weg voor de wegverbreding en heeft men die naar hier verplant.

We rijden verder om na een kleine honderd meter de vlaggen/stopbordman tegen te komen, die blijft keurig op zijn post staan maar geeft middels hand en vinger gebaren wel aan dat het nog een minuut of twaalf gaat uren voor we mogen rijden.

Gezien de stofwolken in de verte denken we dat onze volgende stop wel eens midden in het pilot car deel kan zitten dus maar eens vragen aan onze vlaggenist hoe dat te doen is.

Hij krijgt deze vraag voor de eerste keer denk ik, want hij heeft geen idee maar zijn collega die middels de mobilofoon mee kon luisteren weet dat wel en zegt dus dat men mag stoppen, maar op een volgende pilot car moet wachten, dat stond trouwens ook op een bord bij het parkeerterrein waar we die stop maakte.

Achter de pilot en bij Ocotillo Patch er af, met nog een auto achter ons maar die speelde naar mijn idee “zwaan kleef aan” want die wilde na een minuut al door rijden, jammer voor hen stonden er ook twee werkauto’s met personeel en die vertelde hen dat ze moesten wachten, men was niet blij met die mededeling.

Ocotillo Patch is een plek waar een flinke hoeveelheid Ocotillo’s (Fouquieria splendens) staan deze schitterende planten hebben rechtopgaande takken tot wel vier meter hoog die dicht bij de grond vertakken en zo hele struiken vormen, de bladeren zitten rechtstreeks op de takken en bij aanhoudende droogte laat hij die allemaal vallen zodat er een kale dood lijkende struik overblijft, ze stonden nu mooi in bloei met prachtige felrode bloemaren op het eind van de takken, als er tijdens de zomerregens voldoende water valt kan hij in september nogmaals bloeien.

We volgen de pilot naar het eind van het werk al bij al hadden we vandaag zo’n twintig mijl dirtroad wat eigenlijk asfalt hoort te zijn, dat men dat om te veel stof tegen te houden nat maakt met waterwagens komt de kleur van de camper niet ten goede.

De rest van de route binnen het park is er weinig te zien, alles is geel/bruin en door het roadwork ook nog eens onder het stof dus rollen we in een keer door naar de zuidingang om daar de I-10 oost op te gaan, langs de I-10 zien we veel Palo Verde Tree’s in bloei staan wat een mooi zicht is die felgele bomen/struiken tussen al dat groen en bruin.

Bij Desert Center gaan we naar de CA-177 noord hier zien we nog een hele grote palmenkwekerij waar duizenden palmen een grote groen vlakte vormen.

Voor de rest groeit hier voornamelijk Creosote, een maximaal één meter hoge struik met als hij bloeit gele bloemen, deze struiken hebben hun eigen territorium wat ze beschermen middels een stof die de wortels afgeven hierdoor kan er behalve wat éénjarig kruid in het voorjaar niets groeien, het lijkt dan ook net of alles is aangeplant want de planten staan allemaal op een bepaalde afstand van elkaar.

De CA-117 gaat over in de CA-62 oost, hier zien we op een gegeven moment een plek waar in het verleden wat huizen of gebouwen gestaan hebben, wat rest zijn wat funderingen en een hekwerk, dat hekwerk is volgehangen met duizenden schoenen en andere spullen, de (inmiddels dode) beroemde Shoe Tree op Route 66 bij Amboy is/was daar nog een kleintje bij.

Net als op R-66 zien we ook hier in het talud van de naastgelegen spoorbaan veel namen die men met stenen gevormd heeft.

We naderen de US-95 en op die kruising zien we een tankstation wat $ 1,04 meer wil hebben dan wat ik gisteren in Twentynine Palms moest betalen.

Men kan hier rechtdoor naar Lake Havasu City, op de hoek van die aansluiting staat een groot gebouw waar alle verkeer wat van LHC afkomt doorheen moet voor een controle op groenten en fruit iets wat men op meerdere plekken tegen kan komen als men California binnen komt.

Wij gaan linksaf de US-95 noord op richting de I-40 en Needles.

Bij Needles raakt T-T de weg volledig kwijt , hij stuurt ons naar rechts en zegt na driehonderd meter bestemming bereikt we staan dan in de middle of nowhere, terwijl hier onze campground moet zijn, in de POI’s van T-T staat het adres van een KOA-campground deze ligt naast onze bestemming dus die in gegeven volgens T-T is het van waar we staan maar tweehonderd meter rijden, klopt in zoverre dat deze campgrounds maar tweehonderd meter van elkaar liggen maar dat wel aan de andere kant van Needles en aan de andere kant van de I-40 hij zat er dus maar tien mijl naast.

Een geluk dat deze campground voor ons niet nieuw is dus de I-10 west opgereden en op eigen inzicht naar de campground gereden.

Daar stop je voor het stopbord en kan je gewoon in je camper blijven zitten er komt een golfkarretje wat voor je uit naar een plek rijdt, de man geeft aanwijzing op goed te parkeren en zegt waar de aansluitingen zitten, er komt een ander golfkarretje met een dame en die regelt ter plekke de inschrijving en betaling (alleen cash)

Tijd om te ontsnappen, het is hier flink heet zo’n tweeëndertig graden dus airco aan en stoelen in de schaduw.

Gereden: 198 mijl Getankt: niet

Campground: Desert View RV Resort, kosten $ 33,00 met full hookup en niet al te snelle wifi, waar men maar met één computer in kan loggen, dus om de beurt het verslag online zetten.

 

Dag 9 dinsdag 23 april Needles CA > Cottonwood AZ

 

Vannacht de dakramen weer dicht moeten doen van wegen de wind, als we opstaan staat er een flinke storm dat wordt weer goed opletten tijdens de rit.

Na het ontbijt rijden we om 08:15am van de campground af op een of andere manier ging alles iets vlotter vandaag.

Als we de I-40 oost opdraaien wordt het zicht beperkt door al het zand/stof wat in de lucht zit men zou bijna de mistlampen aandoen zo weinig zicht hebben we, de wind hebben we schuin van achter.

Zodra we de Colorado River over zijn nemen we de eerste afslag en rijden onder de interstate richting Golden Shores hier krijgen we de wind schuin van voren en zijn de windstoten zo fel dat ik even bang ben om de luifel van de slideout kwijt te raken zo hard klappert hij in de wind.

We rijden een stukje met de Colorado mee en hier wordt het zicht beperkt door het vele zand wat van de stranden af over de weg waait.

In Golden Shores pakken we AZ-10 oost op dit is tevens de Historic Route-66 het is vijfentwintig mijl naar Oatman en daarvan zijn er zo’n twintig erg stormachtig, het laatste stuk gaat wat meer tussen heuvels en bergen en daar wordt de wind wat gebroken.

Rond 09:30am komen we in Oatman aan, het stadje wordt net wakker en de winkels gaan langzaam aan open, we doen een rondje door Mainstreet en kopen wat souvenirs en kaarten voor de thuisblijvers, de kaarten in de camper geschreven en op de bus gedaan.

In het stadje komen we één Burro (ezel) tegen maar als we aan de andere kant van het stadje verder rijden staat er een grote groep langs de kant van de weg, die zullen in de loop van de morgen ook wel het stadje ingaan

Hierna is het tijd om de Sitgreaves Pass te bestormen deze keer van west naar oost wat weer een heel ander beeld geeft van deze schitterende route.

Voor de camperreizigers die nog deze kant opgaan, op het AllesAmerika forum was een discussie hoe lang je mag zijn om deze route te rijden, volgens de borden zijn vrachtwagens groter dan 40 ft niet toegestaan, over campers wordt niets vermeld maar die zullen we voor het gemak dan maar onder de vrachtwagens rekenen, onze 34 fter had in ieder geval geen enkel probleem met deze weg.

Als de AZ-10 ophoud draaien we de I-40 oost weer op en gaan er bij Kingman weer af voor de nodige boodschappen hier halen we gelijk een footlong bij de subway en eten die als lunch eerst op voor we verder rijden.

Ons huisje heeft ook dorst en we hadden al een reclamebord van Flying J gezien waar een prijs van $ 3,289 op stond die prijs waren we nog niet tegen gekomen dus ook daar een korte stop gemaakt.

Terwijl ik stond te wachten op een vrije pomp kwam er een auto aanscheuren die voor mijn neus naar die pomp reed, heb de heer er op gewezen dat het geen erg beleefde actie was die hij uit voerde meer dan een grom van ik ben zo weg kon er niet af.

Omdat hij zo onbeleefd aan kwam scheuren stond hij te ver van de pomp af om te kunnen tanken dus moest hij instappen om hem dichterbij te zetten, ik heb het vermoeden dat hij in de auto van zijn vrouw op zijn kl**** kreeg want hij reed weg naar een andere pomp.

De rest van de rit zien we langs de I-40 alleen maar prijzen die rond de $ 4,00 zitten dus weer een goede beslissing.

We gaan verder oostwaarts en slaan deze keer Seligman over om voldoende tijd te hebben voor Bearizona.

De wind lijkt wat afgenomen en komt weer schuin van achter maar het blijft zeker op de stukken tussen de bergen opletten voor rukwinden.

Voor toekomstige I-40 reizigers de weg is oostwaarts erg slecht, veel spoorvorming en veel gaten in het asfalt

We spelen onderweg tikkertje met een aantal vrachtwagens die komen “soms erg hard”voorbij en een paar mijl verder tuf ik er dan weer voorbij omdat de camper zijn snelheid op de lange klimmen wel vast kan houden terwijl de vrachtwagens veel snelheid verliezen gaat het naar beneden dan komen ze weer voorbij en zo gaat dat een paar keer op deze route.

Bij Williams gaan we van de interstate af en rijden op het gemak door het stadje wat ook weer een R-66 verleden heeft.

Ons doel ligt aan de andere kant van het stadje maar het blijft leuk om al die oude R-66 dingen te bekijken.

Het doel is ”Bearizona” een redelijk nieuw park/zoo waar men veel van de Amerikaanse wilde dieren kan zien, het is een doorrij park waar men dus met eigen vervoer tussen de dieren doorrijdt.

Voor motorrijders en fietsers is er een mogelijkheid om ( gratis) gebruik te maken van een parkauto om zo toch de rit te kunnen maken.

We zijn achtereenvolgend: Mountian Goat, American Burro, Bison, Alaskan Tundra Wolves deze zijn iets kleiner dan de er naast wonende Artic Wolves, de Dall Sheeps zijn niet aanwezig die hebben net een nieuwe man (ram) gekregen dus zijn afgezonderd om daaraan te wennen, via de White Bisons komen we bij de Bighorn Sheep om de rondrit te eindigen bij de Black Bears.

Tijdens onze eerste rondgang is het zoeken naar de beesten omdat de meeste liggen te slapen, bij de beren hebben we geluk dat een net een medewerkster met een aantal emmers eten komt en die op verschillende plekken uitkiept daar willen de dames en heren beer wel voor uit hun middagslaapje komen we tellen er dan ook een stuk of tien.

Aan het eind van de rondgang is er de Ford Bearizona Walking Area, daar worden de kleinere dieren getoond en is er drie maal daags (11:00am, 01:00pm en 03:00pm ook een show met Birds of Prey die laatste hebben we dus niet gezien.

Wel hebben we Beavers, Javelina, Swift Fox, Lynx, Raccoon, Porcupine, en een flinke groep jonge beren gezien vooral die laatste waren erg leuk er lagen er een stuk of vijf als een grote bol wol op en over elkaar te slapen en spelen, verder is er nog een kinderboerderij waar men allerlei dieren kan aaien, natuurlijk wordt er ook voor eten en drinken gezorgd en is er een giftshop.

Men mag de rondrit door het park zo vaak doen als men zelf wil dus besluiten we nogmaals een rondje te rijden, het is al wat later op de middag en dan worden verschillende dieren wat actiever, de beide groepen bizons zijn aan het eten en dus uit de schaduw gekomen en ook de Alaskan Tundra Wolves zijn in beweging gekomen, de Artic Wolves hadden we de eerste keer niet kunnen vinden maar lagen nu wel op het zicht niet echt actief maar in ieder geval zichtbaar.

De beren hadden net gegeten en wat doe je dan, juist uitbuiken of te wel slapen, gelukkig wel goed op het zicht en een paar liggen er wel heel ontspannen bij wat ook weer leuke plaatjes oplevert.

Om 05:30pm reden we het park uit en hebben dan nog een rit van ruim twee uur voor de boeg, we gaan de I-40 oost weer op en bij Flagstaff gaan we de I-17 zuid op om die na twee mijl al weer te verlaten voor de US-89A zuid.

De zon is al flink aan het zakken en schijnt door de bomen hinderlijk in de ogen dat wordt nog vervelend bij de steile afdaling die op de route zit maar daar zit hij gelukkig achter de bergrug dus duiken we zonder problemen Oak Creek Canyon in en rijden richting Sedona langs Slide Rock State Park waar maar weinig water over de rotsen loopt dus niet zo veel te sliden voor de bezoekers.

Na Sedona rijden we in het donker naar Cottonwood waar T-T zoals gewoonlijk de weg weer kwijt is.

Gelukkig weten we uit ervaring dat hij Dead Horse Ranch op een heel andere plaats zoekt en weten we zelf waar we moeten zijn maar in het donker is het wel extra opletten want de borden zijn bijna niet te vinden, toch rijden we zonder problemen in een keer naar het park.

In het park rijden we naar de campground waar we zelf een plekje uit kunnen zoeken en middels het bekende envelopje betalen.

De State Parks beginnen zichzelf wel steeds meer uit de markt te prijzen, ook hier moet men tegenwoordig $ 30,00 betalen voor een plek met elektra en water datzelfde bedrag waren we gisteren kwijt voor een full hookup met ook nog wifi en een zwembad.

Om 07:30pm waren we op de campground en konden we in het donker water en stroom aansluiten met een flink blik soep werden de magen gevuld.

Gereden: 235 mijl.

Getankt: Kingman AZ, 30,404 gallon á $ 3,289

Campground: Dead Horse Ranch State Park, kosten $ 30,00 met water en stroom hookup, restroom en douche, dumpstation bij de parkingang. In 2010 kosten het nog $ 20,00

 

Dag 10 woensdag 24 april Cottonwood AZ > Prescott AZ

 

Na een frisse nacht vanmorgen rustig aan gestart we moeten niet zo ver dus waarom rennen en vliegen.

We willen nog even vers brood halen, want wat er gisteren in Kingman in de winkel lag voelde aan als een perkoenpaal en dus alleen geschikt als eendenvoer we rijden eerst Cottonwood even terug in voor een korte stop bij de Walmart.

Als we van de campground North Mainstreet opdraaien zien we tegenover de weg naar de campground een garage met benzinepompen die maar 3,609 vraagt terwijl de prijzen die we gisteren in de stad zagen allemaal hoger liggen dus steken we even de weg over.

Het vroeg wel wat manoeuvreren, want er was duidelijk niet op grote camper gerekend, zal dus ook wel geen creditkaart aannemen dus loop ik met een aantal $$ naar het kantoortje maar voor ik daar ben zegt de eigenaar al “tank eerst maar af en kom dan naar binnen” die kleintjes zijn veel meer klantgericht dan de grote jongens.

Na het tanken naar binnen dat vraagt enige lenigheid want de spullen staan overal hoog opgestapeld een bende waarvan je jezelf afvraagt of dat ooit nog in een auto geïnstalleerd moet worden maar de beste man heeft wel een creditkaartmachine dus ook dat is vlug geregeld.

Door roadwork op de naast gelegen weg kan ik niet weg draaien en achteruit een drukke weg opsteken wordt ook een probleem maar de beste man had daar al op gerekend en laat mij op het achterliggende terrein draaien zodat ik gewoon weg kan rijden.

Ja één camper die komt tanken is natuurlijk ook gelijk aan drie tot vier personen auto’s dus nooit verkeerd voor zo’n klein bedrijfje.

Na de boodschappen zoeken we de US-89A zuid op en vertrekken richting Clarkdale, de oude US-98A tussen Cottonwood en Clarkdale is vervangen door een nieuwe weg met twee maal twee gescheiden rijbanen waar ook nog een vijf rotondes inzitten. Denk dat die gebied binnen vijf jaar helemaal volgebouwd zal zijn, want net als Sedona groeien Cottonwood en Clarkdale als kool.

Net voor Clarkdale buigt de US-89A linksaf richting Jerome en begint gelijk al licht te klimmen, de laatste mijl wordt het echt steil dus naar een lagere versnelling en een keer aan de kant om laagvliegers langs te laten.

In Jerome is het behalve steil ook erg smal met allerlei obstakels die tot tegenaan de rijbaan staan dus is het erg opletten ook voor toeristen die zomaar voor je wielen stappen en autodeuren die ineens open gaan.

Er is binnen het stadje zo weinig ruimte dat een bevoorrading auto die net voor ons wegreed tot buiten de het stadje moet rijden om daar op een groot viewpoint te kunnen draaien om terug richting Clackdale te kunnen rijden.

In het stadje een camper parkeren kan men vergeten bij de weinige parkeerterreinen die er zijn staan ook nog borden dat er geen campers op mogen.

Na een fotostop op het viewpoint slingeren we verder naar boven om daarna aan de afdaling naar Prescott Valley te beginnen het eerste stuk nog behoorlijk steil maar al vlug wordt het een lange rustige afdaling.

Eenmaal beneden raakt T-T de weg weer kwijt de campground zit op 3025 N. State Route 89 maar volgens T-T gaat de nummering op die weg niet hoger dan 601 en dat is aan de andere kan van Prescott we komen dan ook midden in de stad uit waar we helemaal niet tot aan de stad zouden moeten ook het naast de campground gelegen Watson Lake Park ‘een recreatie gebied’ kent hij niet na enig speurwerk in de POI’s vind ik onder “park & recreatie” de POI voor de campground in plaats van onder de campgrounds/campings POI en dan is het vlug gevonden.

Rond 11:45am stonden we voor het kantoor en konden ons inschrijven voor een nachtje, de man die gelijk met ons aankwam had dezelfde problemen gehad en volgens de campgroundbaas was het een bekend en al een meerdere keren aangekaart probleem.

We krijgen na het vragen om wifi een van de vijf plekken dichtbij het kantoor waar de wifi op de plek werkt het is ook nog eens de enige pull thru plek op het lage deel van de campground dus lekker ruim.

Camper op zijn plek en even ontspannen en aansluiten op stroom en water, riolering is niet nodig, de wateraansluitingen zitten hier allemaal in een plastic of houten kist in de grond die kist is volledig gevuld met steen/glaswol en de leiding is omwonden met een verwarmingskabel die op het elektrisch is aangesloten, de vaste bewoners hebben hun waterslangen geïsoleerd met buisisolatie het kan hier dus waarschijnlijk wel eens koud zijn.

We besluiten om eerst de lunch nuttigen en dan op pad te gaan, ondanks de wind “die bijna altijd waait in deze valley” is de temperatuur redelijk hoog we gaan dan ook eerst een paar uur van de zon te genieten om later op de middag nog een trail te lopen.

Rond 02:00pm komt er wat meer bewolking en zakt de temperatuur naar een meer wandelbaar nivo, we trekken de wandelschoenen aan en gaan op pad.

We kunnen zo van de campground aan de wandeling beginnen, er starten vanaf het bovenste deel twee trails, een met een zicht op het meer en de andere gaat naar het meer in Watson Lake Park, de tweede lijkt ons leuker dus beginnen we daar aan.

Het begint gelijk al goed want we vinden verschillende groepen met Claret Cup cactussen waarvan een deel in bloei staat, ook staan er verschillende soorten Prickly Pear cactussen (Opuntia) sommige met knoppen maar nog geen bloemen, ondertussen rennen de lizards bijna over je schoenen de meeste niet veel groter dan vijf á zes centimeter een enkele komt aan tien centimeter maar misschien worden deze gewoon niet groter.

Eenmaal binnen het park kan men uit verschillende trails kiezen dus we stappen van de ene naar de andere het staat allemaal heel goed aangegeven dus zoeken we gewoon de leukste, mooiste plekjes uit om foto’s te maken.

Als we bij een deel van het meer komen waar geen Dell’s meer zitten keren we om en lopen via een ander trail weer terug, hierbij zakken we tot aan de waterlijn af, als ik om steun te zoeken voor een grote afstap een van de rotsen vastpak blijken deze enorm ruw te zijn, als ik dat nader bekijk blijken de Dell’s te bestaan uit samengeperste kleine stukje graniet in plaats van een groot stuk steen.

Als men de verkleuring boven waterlijn bekijkt staat het nivo op dit moment ruim één meter lager dan normaal, boven de hoogwaterlijn zijn de rotsen rozerood en er onder vuilwit waarschijnlijk zijn het afgestorven algen die de witte kleur geven.

alles bij elkaar een mooi park met volop recreatie mogelijkheden er zijn verschillende delen waar met kan picknicken met banken en grills zowel in de zon als in de schaduw, wat de toegangsprijs is weet ik niet want vanaf de campground loopt de trail buitenom het ingangsloket het park in.

Na een kleine twee uur zijn we weer terug op de campground waar we nog een poosje van de inmiddels terug gekeerde zon genieten, vanavond zal het wel flink afkoelen want de verwachte nacht temperatuur is maar zeven graden.

Gereden: 45 mijl.

Getankt: Cottonwood AZ, 22,202 gallon á $ 3,609

Campground:Point of Rocks, kosten $ 31,66 met full hookup en beperkte wifi

 

Dag 11 donderdag 25 april Prescott AZ > Catalina State Park (Tucson AZ)

 

Na een goede nacht met een extra dekentje op bed de gebruikelijke ochtendrituelen en om 08:40 van de campground weggereden.

Gelijk linksaf de US-89 zuid op, we gaan richting Tucson via Phoenix het eerste deel kan gemakkelijk via de AZ-69 naar de I-17 en dan interstate bollen of wat moeilijker via de US-89, US-93 en us-60 via Congress en Wickenburg, dat is meer bergen en dus haarspeldbochten rijden, wij gaan dus voor de tweede optie.

Vanaf de campground komen door een deel van het oude Prescott wat er leuk uitziet vervolgens gaan we naar boven en rijden Prescott National Forest in naar boven gaat dat rustig aan ik hoef niet eens terug te schakeling naar beneden is een ander verhaal en moet ik een lagere versnelling opzoeken om de remmen te sparen.

Tussen Yarnell en Congress zit een nog steiler stuk waarbij de zuidbaan zelfs een flink aantal meter hoger ligt dan de noordbaan gewoon omdat er geen ruimte is om een tweebaansweg aan te leggen.

Midden in deze afdaling zien we ineens de eerste Saguarocactus (Carnegiea gigantea) op duiken al snel gevolgd door meerder exemplaren, meer naar het noorden groeien ze niet omdat het daar ’s winters te koud is.

Na Congress nemen we de US-93 zuid die bij Wickenburg overgaat in de US-60 oost, bij Sun City gaan we naar de Loop-101 en bij Avondale draaien we de I-10 west op FOUT dat had oost moeten zijn, te veel vertrouwen in T-T die bij iedere afslag roept “hou links aan”en hier dus stil bleef.

Geluk bij een ongeluk was dat we voordat we bij de volgende afslag rechtsomkeert maakten we een shoppingcenter zagen waar ook een Hobby-Lobby in zit dus even een shopstop gemaakt.

Weer terug op de goede route houden we de I-10 zuid aan richting Tucson, bij Chandler maken we een tankstop en gebruiken op het parkeerterrein van de benzinepomp gelijk de lunch.

We hadden de hele route al behoorlijk wat wind maar op de matrixborden boven de I-10 wordt aangegeven “High Wind, Blowing Dust, I-10 Phoenix/Tucson”, de wind komt gelukkig schuin van achteren maar is zeer sterk en net als van de week bij Needles CA wordt het zicht soms zeer beperkt door het vele stof wat in de lucht zit.

Bij Casa Grande zien we dat er een grote nieuwe mall is met de bekende merken zoals JCPenney, Ross dress for les en B,B&B, het “Outletcenter at Casa Grande” wat al jaren op de junction met de I-8 zit staat op één winkel a helemaal leeg.

Bij exit-240 verlaten we de I-10 en nemen de W. Tangerine Road oost, die rijden we helemaal uit tot we op de AZ-77 komen die we nog een paar honderd meter zuid volgen voor we de toegangsweg naar Catalina State Park opdraaien.

Daar worden we eerst verwelkomt door een roadrunner die bijna onder de wielen van de camper zat en vervolgens door een vriendelijke meneer die ons nadat we aangaven te willen overnachten in het park uitnodigt om even te parkeren en het kantoor binnen te komen om ons in te schrijven.

We krijgen ook gelijk informatie over de trails binnen het park en worden verzocht om als we morgenmiddag later dan 12:00 vertrekken de camper op een parkeerplek te zetten zodat we de plek vrijmaken voor nieuwe campers.

We zetten de camper op zijn plek en sluiten hem aan op elektra en water, daarna even ontspannen van de rit en een beetje aan ons kleurtje werken ondertussen vermaken we ons met de capriolen van een aantal grondeekhoorns die hier overal op de campground zitten.

Later op de middag maken we nog een kleine wandeling achter de beide campgrounds om wat foto’s te maken maar veel planten komen we niet tegen dat hopen we morgenochtend op een paar trails die aan de planten gewijd zijn goed te maken.

De restroom en showers zijn zoals Marja en Ko van het AllesAmerika forum al aangaven super mooi, netjes, schoon en zo groot als een balzaal, we gaan zo de douches eens uitproberen.

Gereden: 241 mijl.

Getankt: Chandler AZ, 36,137 gallon á $ 3,459

Campground: Catalina State Park, kosten $ 25,00 met water en elektra hookup, restroom, douche en dumpstation.

 

Dag 12 vrijdag 26 april Catalina State Park > Roper Lake State Park Safford AZ

 

Vanmorgen rustig gestart we willen eerst een paar korte trails in het park doen.

Om 08:50 stapte we naar onze eerste trail de Nature Trail een één mijl lange loop die start aan het Trailhead waar de meeste trails vertrekken.

We krijgen gelijk een flinke kuitenbijter want het gaat flink ophoog om bij het werkelijke startpunt te komen, de rest van de trail is redelijk vlak.

Onderweg staan er verschillende borden met uitleg over planten en dieren die hier leven en over het ontstaan van de omgeving.

We kunnen behoorlijk wat bloeiende cactussen fotograferen al moet men wel goed opletten want veel bloemen zijn er niet en soms zitten ze net aan de andere kant van de plant en dus uit het zicht.

Dieren zien we op de vele lizars na niet, de aantallen wildlife die we spotten zijn toch erg laag dit jaar.

Na een uurtje zijn we terug bij de camper, voor de trail staat zo’n drie kwartier dus is onze tijd redelijk snel meestal komt er minimaal een half uur bij omdat we zo vaak stoppen voor planten.

De camper mee naar de volgende trail, de Romero Ruin Trail waar men de woningoverblijfselen van de eerste bewoners van dit gebied kan vinden.

De Hohokan Indian leefde hier rond 500 A.D. in een soort van pithouse in een ommuurde village, ook van latere bewoners zijn nog woningresten te vinden zoals een één kamer boerderij van vier bij vier meter.

Van het pithouse is weinig meer te zien, de oude boerderij is te herkennen aan halve meter hoge muurtjes en hier en daar is en deel van de ommuring terug te vinden.

Op deze trail vinden we wat meer cactussen in bloei en behalve de algemene lizards vinden we hier ook een Horned Lizard, het is onze derde op al onze reizen en deze keer was het Annie die hem spotte.

Ook deze trail koste ons een uurtje was dus het dubbele is van wat er voor staat.

We vinden het mooi genoeg voor vanmorgen en rijden het park uit om gelijk de weg over te steken naar een nieuw winkelgebied met veel verschillende winkels, het zien er allemaal erg luxe uit wat de gebouwen en de aankleding van het terrein aangaat waarschijnlijk komt hier binnenkort een grote nieuwe en luxe wijk een deel staat er al en ziet er prachtig uit.

Via verschillende lokale wegen gaan we terug naar de I-10 oost T-T raakt met al die nieuwbouw wel een keer de weg kwijt en stuurt ons een nieuwe wijk in, waarschijnlijk lag daar vroeger een weg naar de I-10 maar dat is allemaal verdwenen.

Over de I-10 oost rijden we onder Tucson door zonder in de stad zelf uit te komen wat een heleboel stoplichten minder betekend.

Bij Whetstone de AZ-90 zuid naar Kartchener Caverns State Park waar we de grotten willen bekijken, de dame aan de ingang twijfelt of er nog wel ruimte is op de tours van vanmiddag dus gaat even bellen, helaas geen gehoor aan de andere kant dus stelt ze voor om het daggeld á $ 6,00 te betalen en in het visitorcenter te informeren naar de mogelijkheden, komen we binnen twintig minuten bij haar terug dan krijgen we ons geld terug.

We hadden gisteren al besloten hier niet te overnachten maar nog een stuk door te rijden om de rit van Zaterdag een stuk in te korten, die is redelijk lang en omdat we New Mexico ingaan verspelen we ook nog een uur met een andere tijdzone.

De camper op het parkeerterrein gezet en naar binnen gelopen in het Discovery Center en aan de dame van dienst gevraagd of er nog plekken waren op een van de tours, ja één bij de tour van 02:00pm en één bij de tour van 03:10pm dat gaat hem dus niet worden.

Terug naar de uitgang en keurig onze $ terug gekregen.

Omdat de internet verbinding gisterenavond te traag was om de verslagen online te krijgen besluiten we onderweg op zoek te gaan naar een Mc.D. die was vlug gevonden want er zat er een bij de aansluiting met de I-10.

Het is al ruim lunchtijd dus bestellen we wat te eten en starten de laptops op om de verslagen online te zetten, tegen 03:00pm rijden we weer verder over de I-10oost tot de aansluiting met de US-191 noord deze volgen we tot een paar mijl voor Safford waar we rechstaf de Roper Lake Road opgaan om na een paar honderd meter bij de ingang van het State Park te komen.

De hookup plekken zijn vol, zat er in want het weekend begint maar op de non hookup is nog plek, daar mag tot 10:00pm en vanaf 07:00am de generator gebruikt worden dus besluiten we hier te blijven.

Om iets na 04:30pm staat de camper op zijn plaats en zetten we de stoelen buiten en gaan de beentjes omhoog voor de rest van de middag.

Gereden: 159 mijl.

Getankt: niet

Campground: Roper Lake State Park, kosten $ 15,00 zonder hookup wel restroom en showers.

 

Dag 13 zaterdag 27 april Roper Lake State Park Safford AZ > El Morro NM

 

Vandaag hebben we een flinke reisdag ondanks dat we er gisteren nog een kleine honderd mijl afgereden hebben blijven er voor vandaag nog bijna driehonderd over.

We vetrekken om 08:30am van de campground en gaan eerst het stadje Safford in om een pak sap te scoren en de benzinetank te vullen voor de lange rit.

Vervolgens nemen we de US-191 noord weer op, bij Threeway gaan we echt noordwaarts richting Clifton het gaat flink naar boven en het duurt dan ook niet lang voor de eerste haarspeldbochten zich melden.

Voor we Clifton binnen rijden zien we al uit de verte dat daar flinke mijnbouw is, voorbij Clifton gaat dat nog mijlen door denk dat hier een van de grootste kopermijnen van Amerika zit, het is een dagbouwmijn dus over heel de berg ziet men terrassen, daar waar er geen koper meer zit storten ze de overgebleven rotspuin weer van de berg af om zo het gat weer te dichten.

Een enorme operatie die mogelijk 24/7 doorgaat vandaag (zaterdag) waren ze in ieder geval gewoon aan het werk.

T-T raakt een paar keer de weg kwijt gewoon, omdat men hier voor de mijnbouw de weg gewoon een aantal meter omlegt, het is wel heel steil in deze omgeving met maximum snelheden van tien tot vijfentwintig mijl/uur.

Op een viewpoint maken we een stop om wat foto’s van de mijnpit te maken men heeft daar een mooi zicht op de mijn, een tweede viewpoint is gesloten omdat er nu een route voor de enorme dumptrucks overheen ligt.

Eenmaal het mijngebied uit wordt de weg niet minder steil dus de gemiddelde snelheid voor de hele morgen ligt rond de twintig mijl.

We rijden hier door Apache National Forest, een schitterend gebied met heel veel trails dus de echte wandelaar kan hier zijn hart ophalen, reken er wel mee dat je constant boven 8.000 feet zit.

Regelmatig zien we trailheads met het nummer van de trail er bij soms gelijk aan de weg soms moet men eerst een paar mijl het bos inrijden bij de meeste staat ook een pittoilet.

We zitten op een gegeven moment zo hoog dat er nog sneeuw op de bergen en zelfs de wegberm ligt.

Bij Alpine krijgen we dan een wat bredere en minder steile route, uit de bergen zijn we overigens nog steeds niet.

Het stuk van Threeway tot Alpine is honderddrie mijl waar we dus ruim de morgen voor nodig gehad hebben, mogelijk dat de route via de Az-78 oost en US-180 sneller is maar deze schitterende route hadden we zeker niet willen missen.

We blijven de US-191 noord volgen tot de afslag naar de AZ-61 noord dit wordt zodra we New Mexico binnen rijden de NM-53 oost we komen door het Zuni Indian Reservation waar men onder andere Zuni Pueblo kan bezoeken, denk dat je daar net als in Taos Pueblo extra moet betalen voor een camera, want ik zal verschillende mensen met een kaartje aan de camera de Pueblo uitkomen.

Wij blijven de NM-53 volgen en rijden El Morro National Monument voorbij om een kleine twee mijl verder naar de campground te rijden.

De campground van het park heeft maar een tiental plekken waarvan er maar een geschikt is voor een >30 camper dus dat proberen we maar niet.

We mogen zelf een plek uitzoeken en als we aangeven ook te willen eten krijgen we te horen dat we om 06:30pm terecht kunnen en dan ook gelijk de campsite kunnen betalen.

Van administratie houden ze hier niet, onze naam, kenteken van de camper of zelfs de plek die we uitgezocht hebben wil men helemaal niet weten als men maar betaalt heeft is alles in orde.

We waren om 04:30pm Pacifictime op de campground maar dan is het dus al 05:30 Mountiantime waar New Mexico inzit, we zijn vandaag dus een uur kwijtgeraakt deze krijgen we pas weer terug als we via de I-15 Arizona binnen rijden op weg naar Valley of Fire State Park in Nevada.

Het eten smaakte weer uitstekend, we hebben hier in 2008 ook gegeten toen we met Jan en Marjan de twee nieuwe campers van Middlebury naar Las Vegas brachten.

Toen ter ere van mijn verjaardag vandaag dus een dag er na.

Gereden: 291 mijl.

Getankt: Safford AZ, 52,978 gallon á $ 3,559

Campground: El Morro RV Park , kosten $ 25,00 met full hookup

 

Dag 14 zondag 28 april El Morro NM > Farmington NM

 

Na de drukke reisdag van gisteren willen we het vandaag op het gemak, de geplande trail in El Morro National Monument komt te vervallen in verband met een spierpijn na kramp bij mijn betere helft.

Rond 08:30am vertrekken we van de campground en pakken de NM-53 oost weer op richting Grants, bij de I-40 gaan we een klein stukje oost om de volgende afslag er gelijk al weer af te gaan.

Hier zit een Walmart die is vlug gevonden maar blijkt geen supercenter te zijn dus besluiten we tot Farmington te wachten met shoppen wel nemen we nog even brandstof in.

Een stukje verder komen we de dubbele gele arch weer tegen dus stoppen, we even op het naast gelegen parkeerterrein en kijken of we daar wifi kunnen oppikken, dat lukt dus worden de verslagen bijgewerkt, dat lukte gisterenavond niet de wifi van de campground was op onze plek te zwak en het was te koud op bij het kantoor buiten te zitten.

Omdat we het rustig aan willen doen wordt de interstate vermeden, in plaats daarvan nemen we tussen Grants en Thoreau de NM-122 west dit is ook een oud stukje R-66, bij Thoreau gaan we rechts en pakken de NM-371 noord op die zal ons naar Farmington brengen.

Deze weg is niet in al te beste conditie er wordt wel volop aan gewerkt en ik op een bord zag voor ruim $ 5.000.000 voor (een deel) van die ene weg daar kunnen we bij ons op het werk alleen maar van dromen.

Naast een aantal armoedige woningen en trailers zien we ook wat nieuwe wijken en een zo te zien splinternieuw complex waar een politiepost, rechtbank, en een gevangenis in zit dit allemaal speciaal voor de Navajo Nation.

Het is een erg heuvelrijk gebied en soms zien we zomaar ineens prachtige rotsformatie tevoorschijn komen, ben benieuwd wat er nog allemaal voor mooie sculpturen te vinden zijn in de regio, veel is op privéterrein dus men kan niet zomaar wat in de rondte gaan rijden of lopen om dit alles te ontdekken.

We passeren vandaag trouwens een paar keer de Continental Divide die de waterscheiding dwars door Amerika vormt.

Eenmaal in Farmington rijden we eerst naar de Walmart en doen de noodzakelijke inkopen, bij de elektronica afdeling informeren we naar een handheld GPS om te hiken, die verwijzen ons naar de sportgoods afdeling, de jongedame daar heeft ze wel gezien maar heeft ze nu niet meer op mijn vraag of er mogelijk wel zijn bij de andere Walmart aan de andere kant van Farmington gaat ze even bellen.

Ook daar zijn er geen en de persoon aan de andere kant van de lijn weet te melden dat ze alleen nog maar online te koop zijn.

De jongedame waar wij bij staan weet ons wel keurig uit te leggen waar we een paar zaken kunnen vinden die ze mogelijk wel hebben, allemaal aan Mainstreet dus dat is een kwestie van op het gemak doorrijden.

Eerste stop B-SportsGoods helaas niets maar weer een paar adressen rijker, bij de volgende is het wel raak RadioShack heeft er zelfs twee verschillende dus wordt er daar een gekocht, volgens de verkoper kon je hem via de computer opladen, die had er dus duidelijk nog nooit een verkocht of beter bekeken want er moeten gewoon twee AA batterijen in en die zaten er dus niet bij wat in hele kleine lettertjes op de verpakking stond.

Het is voor de kenners een Garmin eTrek 10 geworden.

Op naar de campground die is vlug gevonden, we hebben hier in 2007 ook gestaan,het oudere echtpaar wat deze campground runt is er ook nog, de oude heer die ons ook inschrijft heeft als hobby het maken van landschappen voor zijn treinbaan die men buiten kan bewonderen en het maken van soldaatjes waar hij veldslagen mee uitbeeld werkelijk schitterend om te zien we zullen binnenkort een aantal foto’s maken.

We boeken drie nachten we hebben namelijk besloten de dag die we nog steeds voorlopen op de planning hier te besteden, de vierde nacht is gratis maar dat past weer niet in onze planning.

De campground heeft geen laundry maar er zit een laundromat op loopafstand alleen hebben we net iets te veel was om mee te nemen dus rijden we die paar honderd meter even met de camper.

Na het eten boek ik online een auto voor twee dagen bij Enterprise deze firma heeft een pickupservice daar moet ik alleen morgenochtend even voor bellen want vanavond was het kantoor al gesloten, zo kan de camper blijven staan.

Gereden: 183 mijl.

Getankt: Grants NM, 23,330 gallon á $ 3,429

Campground: Mom & Pop RV Park, kosten $ 22,00 met full hookup en wifi

 

 

 

 

vorige/volgende