Andere reisvehalen

Reisverhalen Annie


 

Dag 8 woensdag 27 november Sanibel & Captiva Island

 

Vanmorgen rustig gestart we hebben de hele dag voor Sanibel en Captiva Island en het is niet zo ver.

Dit hotel heeft geen ontbijt dus hadden we gisteren al het plan opgevat om bij de dubbele gele arch een ontbijt te halen, volgens het kaartje van Fort Myers Beach zou er een op het eind van de straat moeten zitten, maar die zit er dus niet of niet meer, hetzelfde kaartje gaf er nog een aan die op de route ligt dus gaan we op weg.

Gevonden niet helemaal op de route want waar wij af moesten staan richting Sanibel Island moesten we nog honderd meter doorrijden voor de McD. na het ontbijt even naar de buren dat is namelijk een Publix (een bekende supermarkt in deze regio) want we hebben water nodig, mooi winkel trouwens alles zien er zeer verzorgd en vers uit.

We gaan weer verder en via de FL-869 komen we op de Fl-867 die naar de brug leid, dit is een tolbrug kosten $ 6,00 maar omdat wij de SunPass hebben kunnen we zo doorrijden.

Op Causeway Island maken we onze eerste stop, dit is een kunstmatig eiland wat de twee brugdelen van deze weg met elkaar verbind.

Er staat een harde wind die zelfs op de maar goed twee meter diepe San Carlos Bay een flinke golfslag geeft, je moet de autodeur goed vasthouden op hem niet uit je handen te laten waaien, we maken vlug een paar foto’s.

Als we terug in de auto zitten zie ik ineens een roofvogel in een boom zitten, eerst denken we dat het net als gisteren een havik is maar als we beter kijken blijkt het een Osprey te zijn, als we later de ingezoomde foto van Annie bekijken blijkt dat hij zijn ontbijt in de vorm van een flinke vis in zijn klauwen heeft.

We rijden Sanibel Island op en stoppen bij het visitorcenter wat aan et begin van het eiland zit, binnen krijgen we van een (zeer) bejaarde dame de nodige informatie om de verdere dag door te brengen op het eiland vervolgens rijden we naar het J.N. “Ding” Darling National Wildlife Refuge een park wat onder de U.S. Fish & Wildlife Service valt.

Het is 1 van de ruim 500 refuge parken in de USA.

Dit park is opgezet om een van de grootste Mangrove bossen en hun bewoners van de USA te beschermen en is tevens een rustplaats voor de miljoenen trekvogels die hier jaarlijks komen, onder andere de van Yellowstone zo bekende Amerikaanse witte pelikaan overwinterd in dit park.

Er zijn meer dat 220 verschillende soorten vogels gespot in dit park.

Na een bezoek aan het visitorcenter van het park betalen we de intree van $ 5,00 (als je een ATBpass hebt is dat ook hier geldig) en beginnen aan de 4 mijl lange Wildlife Drive, oneway en max 15 m/u, de weg is ondanks de oneway ruim twee rijbanen breed en het is dan ook de bedoeling om links te rijden en rechts te stoppen daar war je wil, een park naar mijn hard want wij nemen graag de tijd en rijden graag erg langzaam zodat je een betere kans hebt om wildlife te spotten.

Er mag in het park trouwens ook worden gevist, zeg dat niet tegen een Amerikaan want 9 op 10 zijn volgens mij met een hengel in de hand geboren, je kan geen rivier of meertje hoe klein ook tegen komen of er staat wel iemand met een hengel, voor vele een familie uitje want pa, ma en kinderen staan allemaal met een hengel te spelen.

We stoppen zeer regelmatig voor allerlei soorten vogels maar ook om in het water te kijken want ook vis zit er volop van 1 centimeter tot ruim 2 meter groot, we zien heel veel ongeveer een halve meter lange vissen regelmatig uit het water springen maar dat is dus niet op een foto vast te leggen.

Als we aan het eind van een korte trail aan de waterkant staan zie ik een groot grijsblauwe dier onder water verdwijnen het leek een Manatee te zijn maar heb daar geen zekerheid over en er op wachten is geen optie ze kunnen namelijk rond de 20 minuten onderwater blijven.

Het park uit gaan we rechtsaf en rijden via een brug over het Wulfert Channel Captiva Island op, het eerste stuk gaat de weg langs de golf maar mag men nergens stoppen zo te zien is dit deel allemaal private beach voor de bewoners van de huizen aan de andere kant van de weg.

Het plaatsje Captiva is niet zo groot je bent er zo doorheen, en alhoewel het eiland en de weg nog lang niet ten einde is mag men gelijk na het plaatsje niet meer verder het is allemaal Private Road van het South Seas Resort.

We rijden de enige winkelstraat door waar een aantal souvenir en kunst zaken zitten en een paar restaurants, parkeren is onmogelijk alles staat vol en ook de restaurants zitten vol om nu minimaal een half uur te moeten wachten op een plekje zien we niet zitten dus rijden we terug naar Sanibel dat is maar 6 mijl dus zo gepiept, zodra we Sanibel binnen rijden komen we al een Subway tegen dus helen we daar een footlong voor de lunch.

Die eten we op het terras van de zaak op om hem niet al te laten koelen en zo in de zon is dat goed te doen, hierna rijden we terug naar het J.N “Ding” Darling park en maken er nog een tweede ronde, nu zitten de witte pelikanen een stuk dichterbij en er staat ook nog een grote groep strandlopers in verschillende soorten bij dus kunnen we weer een aantal mooie foto’s maken.

Vervolgens rijden we naar de punt van het eiland naar Lighthouse Beach waar we een wandeling maken over het strand rondom de vuurtoren hierbij vinden we een aantal mosselachtige schelpen van ruim 15 centimeter lang geen idee of ze ook te eten zijn, die op het strand in ieder geval niet want die water allemaal beschadigd dus waarschijnlijk ook al slecht in deze temperaturen.

De vuurtoren is niet veel meer dan een soort (olie)boortoren met een eveneens stalen pijp van ongeveer 60 centimeter doorsnee in het midden, de omloop rond het eigenlijke licht was hellemaal in kerstsfeer met kransen van (nep)dennengroen en rode strikken, ook hier was men weer volop aan het vissen.

We vinden het mooi voor vandaar en met nog een stop op Causeway Island maar nu aan de andere kant rijden we terug naar het hotel, de bewolking die er rond zonsondergang hangt doet ons besluiten om vanavond niet naar de pier te lopen want en sunset zit er niet in.

Voor het eten gaan we deze keer de andere kant op want ook aan de Baysite van dit eiland zit een restaurant en dat is nog geen tweehonderd meter lopen ook nu weer heerlijk gegeten.

Wat de dag van morgen zal brengen is even afwachten we zagen vandaag al een papier hangen bij de subway dat ze donderdag in verband met Thanksgiving gesloten zijn ben benieuwd wat er nog meer gesloten zal zijn, we verhuizen in ieder geval naar Clearwater.

 

Dag 9 donderdag 28 november Fort Myers Beach > Clearwater

 

We zijn rond 08:00 uur op en ontbijten op de kamer met een bakje yoghurt en een beker koffie daarna laden we alle spullen weer in de auto en gaan op weg naar Clearwater.

T-T wil ons natuurlijk weer via de interstate sturen maar daar hebben we helemaal geen zin in, de US-41 loopt bijna de hele weg parallel aan de I-75 en is veel leuker om te rijden omdat je dan je zo nog door verschillende plaatsen komt.

We volgen de US-41 dus noord tot aan Tampa, wat gelijk al opvalt is dat de Mc D. en de Puplix waar we gisteren waren gesloten zijn en dat is iets wat we de hele dag op de meeste plaatsen zijn af en toe is er een Mc D. open maar alle andere fastfood tenten zoals KFC, Wendy’s, Burger King, Subway en zo verder zijn allemaal gesloten ook de gewone restaurant zien er uitgestorven uit net als de gewone winkels.

De grotere ketens zoals Walmart, Home Depot en Lowe’s zijn veelal open hoewel we ook verschillende Lowe’s gesloten zagen.

We maken een stop bij de Walmart in Port Charlotte waar we de laatste bestelling voor het thuisfront halen verder nemen we er een flinke tas met kerstornamenten mee als we zo doorgaan worden de koffers te klein, niet qua gewicht maar meer qua omvang, veel is niet breekbaar dus kan een stootje hebben maar je wil het toch ook een beetje in model houden, de breekbare spullen gaan sowieso in de Carry-on bagage.

Ondanks dat T-T bij iedere afslag naar de I-75 wil blijven wij de US-41 volgen, ondertussen raakt het tijd voor de lunch en dan heb je vandaag dus een groot probleem vanaf Sarasota komen we dus echt nergens een eettent tegen die open is en er zijn er genoeg te vinden langs de US-41.

Bij Tampa gaan we de I-4 west op en vallen gelijk in een grote bouwpunt, zowel de I-4 als de I-275 worden aangepakt zo te zien een verbreding want er worden verschillende nieuwe viaducten gebouwd ook is het hier een stuk drukker dus is het goed opletten.

Ondanks het goede opletten toch anders gereden als mijn bedoeling was, ik wilde via de US-60 naar Clearwater rijden maar de afslag in al dat bouwgeweld niet gezien, T-T had trouwens een ander mening die wilde de I-275 blijven volgen dat hebben we dan maar gedaan via de FL-688 west en FL-611 noord komen we dan ook op de US-60 uit alleen heb je zo een extra brug om te rijden gelukkig geen tolbruggen.

Robert’s Christmas Wonderland is vlug gevonden maar natuurlijk gesloten die gaat dus morgen in de herkansing.

Het adres van het hotel ingegeven en dat was na wat zoeken hoe we daar door de reconstructie die ook hier aan de US-19 gaande is konden raken vlug gevonden.

Tijdens het inchecken gevraagd naar een eettent die open is de beste man had 1 adres die van 04:30 tot 09:00 open zou zijn verder had hij geen idee aangezien het 02:30 is zullen we dus nog even moeten wachten.

volgens de man kon je via de parking van het naastgelegen hotel zo naar dat restaurant toelopen, mooi niet dus of je moest over een hekwerk klimmen dus de auto gepakt en een flinke bok rond moeten rijden voor we er waren, het was een Italiaan voornamelijk afhaal met een paar tafels om aan te eten geen mens in de zaak dus maar “To Go” gevraagd en op de hotelkamer gegeten, nu is Italiaans niet mijn favoriete maaltijd maar er was gewoon niets anders te vinden.

Morgen is het Black Friday het zal mij benieuwen wat we dan weer tegenkomen, behalve de kerstwinkel staat er geen shoppen op de planning dus hopelijk valt het mee, we willen de kustlijn van Clearwater en St. Petersburg verkennen met mogelijk een strandbezoek de weersverwachting is in ieder geval beter dan vandaag want de temperatuur is niet boven de 18 graden geweest morgen weer 22 en daarna nog beter, we hebben hier een kleine dip in het weer die was trouwens ook afgegeven dus geen verrassing.

 

Dag 10 vrijdag 29 november Clearwater e.o.

 

Vanmorgen eerst wezen ontbijten in de lobby, weer het gebruikelijk van een continental breakfast niets bijzonders maar de magen zijn gevuld.

Vervolgens onderweg naar Robert’s Christmas Wonderland maar voordat we daar zijn spot Annie en Michael’s dus wordt de koers verlegd naar het winkelcenter waar verder o.a. een Target en een Ross Dess For Less zitten de drukte valt hier er mee.

Aan scrapbookspul maar 1 dingetje mee genomen wal weer een en ander aan kerstspullen, op naar Robert’s Christmas Wonderland die zit maar een paar honderd meter verder ook aan de US-60 daar loopt redelijk wat volk rond je kan merken dat de kerst er aankomt.

Leuke winkel maar voor ons ook niet meer dan dat het zal waarschijnlijk komen omdat we op het gebied van speciale kerstwinkels behoorlijk verwent zijn na bezoeken aan schitterende winkels zoals de Christmas Loft in North Cornway NH, ‘Tis The Season Christmas’ in Berlin OH en the Christmas Museum in Bird in Hand PA, we vinden wel een aantal kerstboomornamentjes met onze namen er op die verzamelen we sinds een paar jaar en daar hebben we een speciaal klein nepboompje voor waar ze allemaal in hangen.

Vervolgens volgen we de US-60 de andere (west) kant op om zo op Clearwater Beach te komen, eerste stop daar is Pier 60, we parkeren op het nog grotendeels lege parkeerterrein kosten $ 2,00 per uur zoals op alle terreinen hier, betalen 24/7 maar wel met een maximum van 12 uur per dag.

We lopen een stukje langs het strand naar de pier waar verschillende handelaren hun handel aan het uitstallen zijn, gezien het aantal handelaren is dit een druk bezochte plek net als op Mallory Square op Key West zijn ook hier wat artiesten te vinden en schijnbaar is het jongleren met brandende knuppels terwijl ze op een hoge monowiel fiets zitten de trend van dit jaar want die zijn ook hier te vinden.

We lopen de pier op tot aan de baitshop waar de vissers hun aas en eventueel hun visvergunning kunnen kopen, als je verder wil moet je betalen ook als je zomaar een wandeling of wat foto’s wil maken kost niet veel maar we vinden het wat overdreven zeker als je bedenkt dat het enorm kan stinken door al die vissers welke meestal ter plaatsen de gevangen vis schoonmaken en ze ruimen het niet allemaal even netjes op.

We gaan langzaam terug naar de auto en vervolgen onze weg over Clearwater Beach naar Sand Key Park wat helaas gesloten is, achtereen volgens rijden we over Belleair Beach, Indian Rock Beach, Redington Beach en Madeira Beach naar Treasure Island, voor we daar naar toe kunnen rijden moeten we nog even wachten voor de brug en net als bij ons op Walcheren gaat die ook hier open voor een veredelde klomp met een zeiltje.

Onderweg stoppen we een paar keer op een van de publiek parkings die we regelmatig tegenkomen om wat foto’s te maken, soms komen we ook publieke strandtoegangen tegen die geen parkeergelegenheid hebben waar men dan moet parkeren zal bij de locals wel bekend zijn maar niet bij de toeristen, ook parkeerterrein die speciaal voor gasten van niet aan het strand gelegen hotels zijn komen we regelmatig tegen.

Wat we niet konden vinden is op het hele strand voor publiek toegankelijk is, of dat er ook nog privé stranden zijn.

Op veel plaatsen zie je tussen al de grote en kleine hotels ook nog oudere particulieren woningen staan, sommige van die woningen zijn wel aan een flinke opknapbeurt toe en lijken (bijna) niet meer gebruikt te worden de opstal is niets meer waard maar de grond is waarschijnlijk en vermogen waard.

Ook op Treasure Island komen we weer een pier tegen, het parkeerterrein is alleen voor vergunninghouders maar voor een paar minuten moet kunnen, we zijn niet verder dan de trap van de pier geweest, het was een pure vispier niet in al te beste conditie en voor toeschouwers durfden ze $ 5,00 vragen dat vonden we een beetje veel voor een foto, de lucht aan het begin van de pier was al niet te harden er stond een container met visafval die al verschillende dagen niet geleegd was denk ik.

Het is inmiddels tijd voor de lunch dus als we een Waffle House tegen komen maken we een stop en eten er een lekkere boterham, na de lunch nog even naar het strand er tegenover, hier is het strand trouwens erg breed denk dat het bijna een kilometer was voordat je aan het water stond.

Volgende eiland is St. Pete Beach en daar komen we zowaar nog een Christmas Shop tegen ‘K. Kingle’s Christmas Shoppe’ denk dat het voormalige Ieren zijn want ze hadden er ook een hoekje met St. Patricks kerstspullen, allemaal groen en met de Ierse vlag, hier nog twee naamornamentjes gevonden.

We rijden naar het eind van het eiland verder kunnen we niet dichts bijzijnde met de auto toegankelijke eiland is Holmes Beach aan de andere kant van Tampa Bay, we parkeren weer even voor wat foto’s en rijden dan terug om via de Us-19A naar St. Petersburg te rijden.

We steken over naar de baysite van deze stad waar we op de hoek van Bayshore Drive en 2nd Avenue “The Pier”willen bezoeken, aan het begin liggen een paar grote parkeerterreinen dus zetten we auto naar á $3,00 voor een dag en lopen naar de pier.

Aan het begin staat een bord dat het gebouw aan het eind van de pier gesloten is maar ook zonder de winkels en restaurants lijkt het ons de moeite waard, helaas was niet alleen het gebouw maar ook de wandelpromenade rondom het gebouw afgesloten en alles met grote bouwhekken verspert, wat er mee gaat gebeuren is ons niet duidelijk geworden want behalve de mededeling dat het gesloten is staat er helemaal geen informatie, misschien gaat het wel dezelfde kant op als de Scheveningse pier.

Wanneer dit alles is afgesloten weten we niet maar het is wel vreemd dat men nog overal in de hotellobby’s reclamefolders voor de pier en het aquarium wat er zit/zat kan vinden inclusief kortingscoupons voor dat aquarium.

Terug bij de auto krijgt T-T opdracht de route naar het hotel uit te zoeken en dat was nog een half uurtje rijden, even ontspannen op de kamer en een bakje koffie om rond 07:00 weer onderweg te gaan eten.

Een restaurant gevonden op nog geen mijl van het hotel, het zou te lopen zijn ware het niet dat we de US-19 met zes rijstroken over moesten dus toch maar de auto gepakt om er te komen.

Perkins Restaurant & Bakery, een familie restaurant en een echte aanrader bleek dat het ook gisteren geopend was hadden we dat maar geweten want het was duizend maal beter dan die afhaal Italiaan.

Morgen gaan we naar Cristal River met onderweg een stop bij Hobby-Lobby om wat scrapbookspul te ruilen, ook Homosassa Springs State Park staat op de planning.

Dag 11 zaterdag 30 november Clearwater > Crystal River

 

Na het ontbijt de spullen inladen en uitchecken, vervolgens krijgt T-T het adres van Hobby-Lobby in New Port Richey waar hij ons via wat binnenwegen naar toe brengt, de US-19 volgen lijkt logischer maar de route welke T-T aangaf zal wel korter zijn.

Bij Hobby-Lobby de insteekvellen afgegeven die we niet kunnen gebruiken en aangegeven dat we wel passende insteekvellen willen uitzoeken dat is geen probleem dus opzoek en gevonden blijken ook nog eens dezelfde prijs te zijn, daarnaast nog wat andere scrapbookspullen gekocht.

Het adres van ons hotel ingegeven en onderweg, we zien wel wat we onderweg nog tegenkomen, als eerste een Walmart in Homosassa waar Annie nog wat kleren weet te vinden en verder nog wat kerstspullen en etenswaren we hebben namelijk nog twee hotels waar geen ontbijt bijzit.

Een paar mijl verder vinden we een hele grote Fleamarket dat is altijd goed voor een paar uur rondstruinen tussen oude en nieuwe spullen, lang niet alle (overdekte) plekken waren bezet veel handelaren waren waarschijnlijk nog niet terug van Thanksgiving bezoek aan de familie, ondanks dat hebben we lang niet de hele markt afgelopen, Annie weet een aantal spotgoedkope t-shirts en korte broeken te scoren verder nog een solarhummingbird voor in de tuin en een zelfdovende asbak omdat de vorige afgelopen voorjaar gesneuveld was.

We rijden verder en vinden de afslag naar het Homosassa Springs Wildlife State Park het is echter al tegen 01:00pm dus rijden we een klein stukje door en stoppen bij de Subway voor de lunch.

Terug naar het park , hier kregen we op vertoon van onze ANWB kaart 20% korting op de toegangsprijs, in deze prijs ($ 10,40 p/p) zit ook een tocht met een boot (20 minuten) of tram (10 minuten) naar het eigenlijke Wildlife deel van het park.

Het Wildlifepark is eigenlijk een voormalige dierentuin die in verschillende particuliere handen is geweest, door teruglopende bezoekers aantallen en hoge voerkosten voor de dieren is het park overgedaan aan Citrus County die wisten er ook geen weg mee waarna de State of Florida het park heeft overgenomen met de bedoeling om alle dieren weg te doen naar dierentuinen en er een Wildlifepark voor de dieren die in Florida leven van te maken.

Het verkopen/weggeven van de exotische dieren is gelukt op een dier na, een nijlpaard waar men lang mee heeft lopen leuren totdat er een handtekeningenactie op gang kwam om dit nijlpaard dan maar te houden, uiteindelijk heeft de gouverneur hiermee ingestemd en dus heeft het dier nu zijn eigen zwembad in het park ondertussen is het dier al bijna 50 jaar oud dus of hij nog lang heeft weet ik niet.

Het park is heel mooi opgezet en onderhouden waarschijnlijk met heel veel vrijwilligers want het lijkt mij stug dat de parkrangers zoveel kerstversiering en verlichting ophangen langs de paden.

We besluiten met de boot heen te gaan, er wordt er net een volgeladen met bezoekers maar er staan zoveel mensen dat we een boot moeten wachten en dat blijkt een geluk bij een ongeluk te zijn er ligt een manmade houten vlot vlak bij de aanlegsteiger hierop liggen 2 flinke (water)schildpadden te zonnen en er niet zover vandaag zwemt een alligator deze maakt een rondje langs de steiger en gaat dan richting vlot we zijn natuurlijk benieuwd wat hij gaat doen, ineens klimt hij ook op het vlot en gaat naast de schildpadden liggen zonnen veel mensen denken dat hij de schildpadden op wil eten maar die zijn naar mijn idee te groot voor hem, net voor onze boot komt klimt er nog een derde schildpad op het vlot en daarmee wordt het wel heel erg vol.

Als we wegvaren bevestigd onze kapitein/gids mijn vermoeden, de schildpadden zijn te groot om in een keer door te slikken en het schild te stevig om ze in stukken te kunnen scheuren en dus laat hij ze met rust, het is trouwens wel bijzonder dat de gator hier komt want ze zijn wat schuw van de boten die heen en weer varen.

Behalve nuttige informatie over deze omgeving van onze gids levert het boottochtje weinig op een paar eenden en wat schildpadden is alles wat we onderweg tegenkomen.

We gaan het eigenlijk park in waar we naast het al genoemde nijlpaard Alligators, River Otters, Bobcats, Florida Panther en Cougars (de dieren niet de dames op leeftijd die er een toyboy op na houden), Black Bears, Fox, Red Wolves, White Taledeer en Key Deer zien.

Daarnaast een heleboel verschillende vogels gedeeltelijk vrij rond vliegend en gedeeltelijk gekortwiekt om ze hier te houden, onder andere veel Birds of Prey waaronder Osprey, verschillende havik en valken soorten en 3 Bald Eagle’s, de laatste hebben de Amerikaanse vlag achter zich hangen waardoor je de kans hebt om de te fotograferen met een Eagle er voor wel jammer dat de tak net iets te laag zit om de Eagle mooi in het midden van de vlag te krijgen.

Ook zitten er wel vijf verschillende uilensoorten sommige in vrije vlucht kooien andere zonder kooi en dus gekortwiekt.

Naast dit alles vangen ze hier ook gewonde en/of zieke Manatee’s op die nadat ze hersteld zijn zo mogelijk weer de vrijheid krijgen en als dat niet gaat ondergebracht worden in andere parken, op dit moment zitten er vier in het park in een afgestoten deel van de Homosassa River dicht bij de (zoetwater)bron die in het park zit deze bron heeft een constante temperatuur van 71F wat zeker in de winter veel Manatee’s aantrekt omdat deze dieren niet in koud water kunnen overleven, in erg koude winters wordt het parkdeel van de rivier dan ook open gezet om de Manatee’s zo de mogelijkheid te geven om te overleven.

De 4 Manatee’s die er nu zitten worden 4 maal per dag gevoerd met sla wat neer komt op tien kratten per dat wat dan weer de lieve som van $ 350,00 per dag kost dure kostgangers dus.

Het voeren gebeurt in een speciaal afsluitbaar gedeelte deels omdat het bij wet verboden is om dit voedsel in de rivier te brengen waardoor ook de vrij levende Manatee’s er van zouden kunnen eten maar ook om de dieren er aan te laten wennen waar ze voedsel krijgen zodat ze gemakkelijker te onderzoeken zijn in het afgesloten gedeelte.

We hebben geluk om een voedersessie te kunnen meemaken zodat we deze enorme dieren kunnen aanschouwen en gelijk weer nuttige informatie over deze dieren te krijgen.

Hierna brengen we nog een bezoek aan het onderwater observatorium wat met bij de bron gebouwd heeft, dit is een grote stalen container met glazen wanden waar men via een trap in kan en zo onderwater kan kijken naar de vele honderden vissen die hier rond de bron zwemmen.

We vinden het mooi genoeg en gaan richting uitgang, daar nemen we de tram voor de terugtocht naar het visitorcenter waar de auto staat, we rijden verder nar het hotel waar we een kamer krijgen in gebouw 3 <er zijn 6 gebouwen) op de 2de verdieping (1ste naar Nederlandse begrippen) de koffers blijven dus in de auto en er gaat alleen wat klein spul mee naar boven.

Even ontspannen en koffie drinken en dan op zoek naar een eetgelegenheid, het naast het hotel en door de dame bij de receptie aangeraden restaurant slaan we over want daar komt een bak herrie van een (niet al te beste) band uit dat wil je niet weten dus rijden we een kleine tweehonderd meter verder naar een seafood restaurant zonder muziek, heerlijk gegeten en weer terug naar het hotel.

Morgen rijden we naar de oostkust (St. Augustine) met een tussenstop in Ocala National Forest waar we de Juniper Springs Trail willen lopen.

 

Dag 12 zondag 1 december Crystal River > St. Augustine

 

Als ik vanmorgen buiten stap voor een nicotineshot blijkt het erg nevelig te zijn de temperatuur is wel aangenaam, we brengen de spullen in de auto en rijden dan naar het hoofdgebouw waar in de lobby het ontbijt staat.

Deze keer geen waffels op te bakken maar een machine waar na een druk op de knop twee pancakes (soort dikke pannenkoek) uitkomen, verder de gebruikelijke dingen voor een continental ontbijt met de bekende slappe koffie, je kijkt al bijna op de bodem en dan nog zie je sommige mensen daar twee of drie kuipjes melk in doen.

Er is altijd wel een persoon aanwezig die er op let dat alles nog aanwezig is en aanvult als het op is deze keer zijn er twee, een oude dame die het nog moet leren gezien haar onzekerheid en de andere is een type(vrouwelijke) dril sergeant-major die staat met haar armen over elkaar als een havik tussen de mensen of alles wel netjes is en blijft zodra er een kruimel brood valt is ze er bij om te poetsen de mensen bijna opzij duwend om er bij te kunnen en als zij vindt dat je brood lang genoeg in de toaster heeft gezeten licht ze die omhoog, misschien wil die persoon wel een iets donkerdere boterham, zo wordt zelfs een ontbijtje eten een vermaak.

Na het ontbijt uitchecken aan de balie in diezelfde lobby en we kunnen onderweg, omdat het geplande park geen adres kent via Streets & Trips geven we een dichtbij gelegen kruising in zo kan hij het ook vinden.

We worden over mooie brede wegen naar Ocala geleid alleen jammer dat je niets van de omgeving kan zien want aan beide zijden staat een bos van dennenbomen en palmen zodat je niets kan zien, onderweg zien we ook vandaag weer veel plaatsen waar ze volop kerstbomen verkopen die staat hier allemaal in grote tenten ik denk omdat ze anders bruin worden in de zon die hier natuurlijk veel feller is dan in het gebied waar ze zijn opgekweekt.

Na Ocala rijden we het Ocala National Forest binnen hier zijn verschillende recreatie mogelijkheden, onze keus is gevallen op het Juniper Springs Recreation Area hier is een campround (79 plekken) en een Day Use Area met zwem, wandel en kano mogelijkheden.

We betalen de $ 5,00 p/p om binnen te mogen en parkeren de auto, pakken camera’s, water en wat te eten mee en op weg.

Het eerste wat we tegen komen is Juniper Springs Pool dat is dus de bron waar al het water uit de grond komt hoeveel hij per minuut geeft zijn we niet achter kunnen komen want er staat weinig informatie en het foldertje wat men bij de ingang krijgt is niet meer dan een A-4 met een kleine plattegrond en de parkregels er op.

Deze bron mag men in zwemmen ik heb even met de voeten in het water gestaan maar de temperatuur was geen reden om de zwembroek aan te trekken misschien op een mooie zomerdag maar nu niet.

Naast de bron is een waterrad die vroeger met een zaagmolen verbonden was, het gebouw staat er nog maar van de installatie is niets meer aanwezig ook dit is weer aangelegd door de CCC in de jaren voor de oorlog.

Hierna begint de Natural Trail deze gaat helemaal over een houten boardwalk en volgt de Juniper Creek en een stukje Fern Hammock Creek tot aan Fern Hammock Springs een andere bron, hier mag men niet zwemmen omdat er Alligators zitten die waren waarschijnlijk vrij deze zondag want behalve veel kleine visjes zien we alleen twee schildpadden in de pool van de bron zwemmen.

De trail is een oneway dus moet men dezelfde route terug lopen, men kan wel via de campground maar dan zie je helemaal weinig.

We weten nog een paar vlinders te fotografen en komen verder alleen een paar eekhoorns tegen, het weer is inmiddels opgeknapt de nevel was al eerder weg maar nu komt ook de zon verzichtig tevoorschijn.

Terug bij de auto wordt koers gezet richting St. Augustine niet ver na het park zien we een Subway maar omdat we daar gisteren ook al gegeten hebben rijden we door er vanuit gaande dat we vlug wel iets anders tegen komen dat viel toch weer tegen we zitten al dichtbij de eindbestemming als we de I-95 noord op willen draaien zien we een DQ en nemen daar een gegrilde sandwich met kalkoen.

Het laatste stukje naar St. Augustine is zo gedaan en we denken naar het hotel te rijden maar daar kennen ze onze reservering niet vreemd maar de dame bied uitkomst, er zijn dus drie hotels die de naam Bayfront Inn voeren en die zitten ook nog alle drie aan dezelfde weg ze kan ons dus zo naar het goede hotel verwijzen.

Het hotel is gelegen aan de Avenida Menendez en aan de andere kan van de weg ligt Matanzas Bay waar we dus zo opkijken

Blijkt ons hotel ook nog eens vlak naast het Fort “Castillo San Marcos” en het voetgangers gebied van St. George Street te zitten dus dat komt goed uit.

Tijdens het inchecken vragen en krijgen we een kamer op de 1st Floor met de auto voor de deur dus laden we alles uit want in de koffers lijkt het wel of er een bom is afgegaan dus worden ze leeg gehaald en opnieuw ingericht waarbij we gelijk alle aankopen zo verdelen dat er niets kan sneuvelen, kerstornamentjes kopen is heel leuk maar er zitten een aantal zeer breekbare tussen die gaan sowieso in de Carry-on maar een deel is wat minder kwetsbaar en kunnen naast de onbreekbare in de koffers.

Als ik op een gegeven moment naar buiten stap om wat uit de auto te pakken is de zon weer weg en hangt er een zware nevel over de baai.

Rond 04:30pm lopen we richting het fort en maken er een rondje omheen we gaan niet meer naar binnen want het sluit om 05:00pm en $ 7,00 p/p voor een half uur is wat veel, het fort is trouwens een National Monument, meer informatie kan men vinden op wikipedia.

Vervolgens gaan we St. George Street in een mooie en gezellige winkelstraat waar ook veel restaurants aan zitten, we lopen het voetgangers gedeelte helemaal af om daarna terug te gaan naar het hotel voor een bakje koffie.

St. Augustine is naar men zegt de oudste stad van Amerika kan het niet bevestigen wat was nog niet geboren maar oud is het zeker en ook nog goed bewaard gebleven, de stad is ook al helemaal in kerstsfeer wat ook ’s avonds een schitterend gezicht is want (kerst)verlichting is men hier niet zuinig mee een prachtig zicht al die verlichten gebouwen maar ook de bruggen en hekwerken langs de baai hangen vol met verlichting, deze stad verdiend zeker een wat langer bezoek.

Rond 07:00pm gaan we op zoek naar een eetgelegenheid en ook die vinden we aan Avenida Menendez het is restaurant wat seafood serveert maar daarnaast ook beef, chicken en pork, ik lust alle dagen seafood maar Annie wil ook wel eens beef of chicken dus dat komt goed uit.

 

Dag 13 maandag 2 december St. Augustine > Melbourne

 

Dit hotel is zonder ontbijt dus gebruiken we dat weer op de kamer, koffie,sapje en een bekertje yoghurt en we kunnen er weer tegen, rond 09:00am gaan we op weg, de stad uit gaat gemakkelijk want het is nog lekker rustig.

We willen een bezoek brengen aan het Blue Spring State Park bij het stadje Orange City hier komen in de wintermaanden honderden Manatee’s naar toe om te overwinteren in de Blue Spring Run, dat is de uitstroom van Blue Spring voordat het water in de St. Johns River uitkomt.

Het water wat uit de bron komt is zomer en winter een constante 72F en er komt zo’n 104.000.000 gallon per dag vrij, de Manatee’s hebben dit warme water nodig om te overleven in water onder de 65,5F kunnen ze niet meer leven en de St. Johns River kan dan zomers wel 85F zijn maar in de winter kan dat zakken tot 50F.

Er staat een drie verdiepingen hoog landhuis wat in 1872 gebouwd is door Louis Thursby die er de Blue Spring Landing creëerde waar goederen en mensen per radarboot werden overgebracht naar het noordelijk gelegen Jacksonville, (de St. Johns River stroomt naar het noorden) na 1880 kwam daar verval in met de komst van de spoorlijn en werd het meer op de toeristen gericht.

Nadat in 1971 “The Forgotten Mermaids” een aflevering van the Underwater World of Jacques Gousteau over het leven van de Manatee’s hier was opgenomen zag de State of Florida het nut in van deze plek en hebben de bron en het land er rondom aangekocht.

Het park is van eind november tot begin april gekend als een van de plaatsen waar men heel gemakkelijk Manatee’s kan spotten, de rest van het jaar is het een park waar men kan zwemmen, snorkelen, duiken en met kajak of kano kan varen.

Zodra de eerst Manatee’s zich melden worden al deze activiteiten verboden, men kan/mag hier dus niet zwemmen met deze dieren.

De dame aan de ingang die de $ 6,00 per voertuig per dag in ontvangst neem weet ons te melden dat er vandaag 102 Manatee’s in de Blue Spring Run zwemmen dus moet het toch mogelijk zijn om er een paar te vinden.

We rijden verder het park in en parkeren bij het gedeelte waar men mag zwemmen, snorkelen en duiken, we lopen eerst naar de bron en daar zien we gelijk al drie van deze fascinerende beesten zwemmen, 1 mama met kalf en een halfwas dier, ze komen regelmatig naar boven om lucht te happen om gelijk weer onderwater te verdwijnen.

Het water uit de bron en in de hele Run is kraakhelder dus zijn de dieren goed te volgen net als de vele vissen die ook hier weer rond zwemmen.

De bron is trouwens nog een stuk dieper en daar mogen duikers dus in als er geen Manatee’s zijn, nu zijn alle plekken waar men te water kan/mag afgesloten en staan er borden dat men niet in het water mag.

We lopen een stukje terug naar het zwemgedeelte en daar zien we er weer een viertal, eentje zit wel heel dichtbij die is onderdoor de steiger gezwommen en speelt verstoppertje onder het wortelgestel van een boom langs de over, het zand/grond is daar zover vanonder gewoeld dat het dier en helemaal onderdoor kan zwemmen.

We lopen verder over de boardwalk richting het Thursby House en maken steeds een zijstapje naar de uitzichtpunten om te kijken of we nog meer Manatee’s kunnen vinden, nou dat lukt uitstekend bij een van de uitzichtpunten liggen er een heleboel op en over elkaar aan de kant waar de zon op het water schijnt, het is zo’n wirwar van dieren dat ze niet te tellen zijn maar genieten is het zeer zeker.

In de periode dat de dieren hier verblijven eten ze niets, er groeit hier namelijk helemaal niets behalve wat algen, in het voorjaar moeten ze dus op een gegeven moment dit gebied verlaten in de hoop dat de watertemperatuur op de voedselgronden hoog genoeg is om te overleven.

We lopen tot aan het punt waar de Run overgaat in de St. Johns River hier ligt net buiten het afgesloten deel van de Run een steiger waar vandaan er twee maal daags 10”:00am en 01:00pm een twee uur durende tocht met een boot over de St. Johns River gemaakt kan worden, kosten $ 22,00 en voor 60+ $ 20,00 kinderen $ 13,00 ook kan men hier kajak of kano huren en ook daarvoor zijn tochten met een gids te boeken.

Het Thursby House is trouwens ook te bezoeken maar gesloten op maandag en dinsdag, weer een gemiste kans.

We gaan op het gemak terug richting auto en genieten daar nog een poosje aan een picknicktafel van de zon en een snackje.

Dit park is zeker in de maanden dan de Manatee’s er overwinteren zeer aan te raden.

Wat ons ook in dit park weer opviel is dat de mentaliteit van de mensen in het oosten heel anders is dan in het westen, waar je in het westen tijdens een wandeling door iedereen gegroet wordt doen hier 99 van de 100 hun mond niet open en als je zelf groet reageren velen ook niet eens.

T-T krijgt het adres van het hotel en we gaan onderweg voor een deel over lokale wegen en een deel over de I-95 zuid, onderweg nog een stop voor de lunch bij en Subway, deze zit bij de winkel van een benzinepomp in en is alleen maar “To Go” er staat niet een tafeltje dus nemen we de footlong mee om onderweg op te eten, natuurlijk zien we nergens een picknick mogelijkheid dus zet ik de auto op een dam langs de weg en gebruiken daar de lunch.

Voor de Floridagangers de I-4 tussen Orlando en Daytona is “Under Construction” van de afslag I-95 tot de SR-44 ligt de westbound baan er helemaal uit en wordt alles over de eastbound geleid deze is nu tweerichtingsverkeer met 2 maal 2 banen zonder vluchtstroken, zo te zien is het een meerjaren project dus hou rekening met mogelijke vertraging.

I-95 zijn ook werken aan de gang maar die zitten op dit moment voornamelijk in de middenberm zo te zien zijn ze de ontwatering aan het aanpakken maar een deel van de weg zal tzt ook van 2 X 2 naar 2 X 3 banen gebracht worden.

Interstate rijden is altijd een saaie bedoeling vooral voor de bijrijder die mist dus ook weer een paar stukjes, gelukkig hebben we deze reis tot nu toe nog maar heel weinig Interstate gereden.

Het hotel is vlug gevonden, helaas deze keer een kamer op de 2th floor hoewel het hier niet veel uitmaakt want ook de 1st floor heeft geen directe kamer toegang men moet door de lobby of een van de zijdeuren naar binnen.

Vanavond wezen eten bij TGI “Fryday”

Morgen de laatste verplaatsing naar Miami met onderweg nog een Christmas Shop in Fort Lauderdale en Sawgrass Mills.

 

Dag 14 dinsdag 3 december Melbourne > Miami

 

Ook vandaag weer een hotel zonder ontbijt dus eten we de koelbox leeg, men kan hier wel een ontbijtje kopen maar dat zag er nog minder appetijtelijk uit dan de maaltijd boxen die men hier op een binnenlandse vlucht kan kopen, carry-on in de auto en we gaan op weg voor het laatste grote stuk van deze reis.

De koers wordt uitgezet richting Fort Lauderdale maar zonder de Turnpike en ook niet via de kustroute over de US-1, de eerste kost $$ en de tweede schiet niet op door alle stoplichten en veel verkeer, het wordt dus de I-95 zuid ook redelijk saai om te rijden maar we zullen toch van A naar B moeten.

Net voor Fort Lauderdale nog even van de weg af want we hebben de Egg Nog Shake van de Mc. D nog steeds niet uitgeprobeerd dit is een seizoen shake die alleen rond de kerstdagen te koop is. bij Egg Nog denken wij aan advocaat (zonder slagroom) en de smaak gaat ook wel die richting uit, denk maar aan de oude advocaattoffees van “van Melle” en je hebt het helemaal te pakken, wel echt Amerikaans en dus enorm zoet en volgens het bijschrift op de borden goed voor 680 calorieën dus als je een 2.000 calorieën dieet volgt ben je al ruim een kwart van de dagelijkse portie kwijt.

We gaan weer verder en komen door de wat minder fraaie buitenwijken van Fort Lauderdale bij onze bestemming “The Christmas Palace” een kerstwinkel met mooie maar ook dure spullen, niet echt een show zoals in andere winkels maar wel een aantal hele mooie thema bomen, een paar kleine dingen gekocht maar door de prijzen waren we wel wat voorzichtig om veel in het mandje te gooien.

Daar had niet iedereen een probleem mee want er stond een dame af te rekenen die zoals ik haar berg met spullen zag voor een paar duizend $$ had ingeslagen het leek er op dat ze alles nieuw had aangeschaft om haar hele huis en mogelijk tuin te decoreren, er zijn nu eenmaal mensen die ieder jaar een ander thema willen en dus gewoon alles weer opnieuw aanschaffen.

Wij willen ook een ander thema maar verzamelen dan een paar jaar verschillende spullen tot we genoeg hebben en schakelen dan om, we hebben helaas niet de ruimte om verschillende bomen neer te zetten en voor mij is het geen kerst zonder echte boom, ondanks dat je tegenwoordig heel mooie kunstbomen kan kopen.

De verlichting vinden hier fantastisch maar dat werkt in Nederland jammer genoeg niet anders zou er waarschijnlijk een extra koffer ingecheckt moeten worden.

We gaan naar de Sawgrass Mills Mall, daar is het enorm druk dus moeten we een rondje rijden om een parkeerplekje te vinden, eenmaal binnen valt de drukte trouwens mee, want deze mall is zo groot dat je elkaar niet vlug in de weg loopt.

Als eerste zoeken we de foodcourt op want het is alweer ruim na de middag, vervolgens maken we een rondje ‘zeg maar ronde’ door de mall op deze mannier kom je toch nog aan een flinke wandeling, wat opvalt is dat je hier geen kerstversiering vindt, sommige winkels hebben wel wat versiering in de etalage maar in het gebied tussen de winkels zie je helemaal niets, bij een paar ingangen staat buiten een kunstboom en dat is het dan.

We kopen overigens helemaal niet hier gewoon niets naar onze zin kunnen vinden zelfs geen kleedjes voor de kleinkinderen, bijna alles is puur kerstkleding en dat zie ik ze in R’dam nog niet dragen.

Volgende stop het hotel dat was toen T-T een keer doorhad dat er een noord en zuid versie van de weg was vlug gevonden.

Inchecken en vervolgens de auto leeghalen zodat we alles kunnen verdelen over de koffers en carry-on dat gaan helemaal goed komen.

Laptop opgestart en even in de mailbox gekeken daar zaten twee mailtjes van United Airline in dat men ons automatisch had ingecheckt voor beide vluchten dus morgen alleen even de boardingtickets uitprinten aan een van de self check-in terminals op het vliegveld en we kunnen op weg naar huis.

Voor morgenochtend staat nog een bezoek aan de “Dolphin Mall” op de planning is maar en klein stukje van het vliegveld en aangezien we tegen 03:00pm vliegen hebben we tijd genoeg om daar nog een paar uur rond te kijken.

 

Dag 15/16 wo/do 4/5 december Miami > Thuis

 

Na het opstaan eerst nog even naar de reacties en de mail gekeken daarna alle spullen in de koffers en die dicht gedaan, daarna was het tijd voor een ontbijtje weer het bekende continental ontbijt deze keer met een waffelijzer.

Na het ontbijt nog even wat op de kamer rond scharrelen en kijken of we niets vergeten zijn en dan uitchecken en alles in de auto laden.

T-T opdracht gegeven om de rit naar de Dolphin Mall uit te zetten, dat kan je net zo goed laten want door de vele wegwerken van de laatste tijd is zijn route helemaal niet goed mar met goed opletten en een keer een U-turn maken zijn we toch om een paar minuten voor 10:00am bij de mall.

We lopen via de winkel van Ross naar binnen maar kunnen dan niet, verder de deuren van de mall gaan pas om 10:00am open, verschillende winkels hebben een buitendeur en in verband met de komen de kerstdagen zijn die vroeger open (09:00am) maar de rolluiken tot de mall blijven tot 10:00am dicht.

Als de rolluiken open gaan zoeken we eerst de “Ice Palace” dat is een show die gemaakt is door Windows, het geheel is nog afgezet met linten maar ziet er niet echt uitnodigend uit, het is niet zo groot met een koepel die mogelijk digitaal en in 3-D van binnen erg mooi kan zijn maar als je er zo langs loopt ziet het er eerlijk gezegd een beetje amateuristisch uit daar gaan we geen wachttijd aanbesteden tot ze open gaan.

We lopen de rest van de mall door hierbij weet Annie nog een paar nieuwe schoenen of eigenlijk pantoffels te scoren, werd al bijna ongerust want een paar schoenen is toch iets wat van iedere vakantie wel mee terugkomt.

Tegen 12:00pm zoeken we de auto op en gaan richting vliegveld, zodra je dat op de borden ziet staan is het niet moeilijk meer ondanks de vele wegwerken, ze zijn bezich met nieuwe kunstwerken waarbij er wel vier hoog viaducten boven elkaar gebouwd worden.

Ook de Rental Car Return staat zeer goed aangegeven dus om12:30pm leveren we de auto met naar ik in kan schatten nog voor een mijl of 20 brandstof was dus weer goed uitgekiend, bonnetje gaf aan dat we nog $ 0,00 moesten betalen dus ook goed.

Spullen uitladen en naar de Mia-mover en naar het vliegveld, als we net aan het eind van de eerste loopband zijn kom ik er achter dat de laptoptas nog in de auto staat, hadden we achter de voorstoelen uit het zicht gezet omdat we nog gingen winkelen.

Annie blijft staan met de koffers en ik ga met de Mia-mover terug en naar de garage, daar wordt ik vlot geholpen door een van de Alamo medewerkers die roept wat in een telefoon en na vijf minuten komt er al iemand aangelopen met de laptoptas.

Terug naar het vliegveld en daar naar de H-terminal waar United zit daar mijn paspoort op een self-check-in en de tickets voor ons beide komen er zo uitrollen, de dame kon ook gelijk zien dat we twee stuks bagage hebben en vraagt om de zwaarste eerst op de schaal te zetten zo krijg je tenminste nog kans om eventueel om te pakken, beide zaten onder het maximale gewicht dus geen probleem.

Vervolgens naar de G-terminaal want daar vertrekt onze vlucht naar ORD vandaan, tegenover onze gate zit een Burger King dus halen we daar onze lunch want op de eerste vlucht krijgen we geen eten.

Omdat het een klein vliegtuig is zijn ook de bagagebakken kleiner dan normaal er wordt dus opgeroepen om grote Carry-on van te voren in te leveren onze Carry-on is niet te groot en kan dus gelukkig mee aan boord anders moet je op ORD weer wachten tot ze in de slurf gebracht is en onze overstaptij is niet zo ruim plus dat er behoorlijk breekbare spullen tussen zitten en we tijdens het lossen van de Carry-on op MIA al weer verschillende dingen van de band zagen stuiteren.

We vertrekken een half uur te laat maar de vlucht zal iets korter zijn volgens onze piloot alleen jammer dat hij die winst weer bijna volledig kwijtraakte met taxiën op ORD.

Een klein vliegtuig betekend ook vlug er uit kunnen, verlolgens de monitoren opgezocht want op Miami hadden we nog geen gatenummer gekregen van de volgende vlucht, aankomen bij C-3 vertrek van C-18 dus gelukkig geen terminalwisseling maar even een stevige wandeling.

Als we bij de gate komen zijn ze al bezig met groep 4 te boarden, wij zitten in groep 3 dus gelijk naar het podium (balie bij de gate) omdat men zich tegenwoordig moet melden als men van een andere vlucht komt gelukkig wisten we dit al van onze voorjaarstrip.

En of de duivel er mee speelt hebben we weer een geweldige mierenneuker van de TSA, “je moet in de lijn” bijt hij ons toe, maar onze groep is allang aan boord, ”in lijn”, ook goed.

Deze man moet dus alleen maar een stempel zetten op je boardingpass en heeft verder niets mee te maken met de boardings procedure , als hij na het stempel dan ook nog eens wil dat ik helemaal achter aan groep 5 moet gaan staan kijk ik hem eens heel vuil aan en stap via de lijn van groep 3 naar de Uniteddame die mijn boardingpass moet scannen wat zij dan ook heel; vriendelijk doet en een goede reis wenst.

Gelukkig zijn de meeste TSA mensen heel vriendelijk maar dit was weer typisch een voorbeeld van geef een aap een uniform en hij denkt dat hij god is.

Ook deze vlucht gaat te laat weg dus achteraf hadden we genoeg tijd.

Na het eten sluiten we de ogen en met een moment van wakker zijn lukt het mij om tot anderhalf uur voor de landing te slapen dat is wel eens anders geweest, rustige vlucht dus.

Als we boven de Belgische kust komen zien we in de verte Walcheren al liggen, jammer dat we wat meer zuidelijk binnen kwamen anders hadden we onze woonplaats ook nog kunnen zijn nu zagen we alleen de contouren van ons (schier)eiland, wij waren denk ik wat vroeg want de snelheid gaat er helemaal uit en we maken een grote bocht richting Antwerpen en Hasselt voor we de landing inzetten.

Gate B-4 dus niet ver lopen naar de paspoortcontrole, paspoort laten zien en naar bagageband drie waar de bagage moet komen, veel komt er inderdaad maar niet alles er klinkt een mededeling dat een deel van de bagage vertraagd is door een storig, dan komt er weer wat maar nu op band twee maar nog steeds geen van onze twee koffers, als de monitor aangeeft dat onze vlucht klaar is met lossen gaan we op zoek naar de balie waar je verloren bagage aan kan geven.

De man klopt de nummers van onze koffers in een computer en zegt dat ze wel op BRU zijn dus gaan ze op zoek, er zaten veel mensen op onze vlucht die door moesten naar Afrika en die bagage werd naar een ander terminal gebracht, ook onze koffers waren dus onderweg naar Afrika maar binnen tien minuten kwam er al een medewerker aanlopen met een kar waar onze koffer oplagen, achter ons stonden nog een paar mensen van onze vlucht met hetzelfde probleem.

De douane had geen belangstelling voor onze koffers dus naar P-2 waar de auto trouw stond te wachten, koffers inladen en op weg naar huis, na nog een koffiestop bij Annie haar ouders waren we rond 13:00 thuis waar de kat gelijk kopjes kwam geven.

We voelden ons best fit omdat we allebei goed geslapen hadden op de tweede vlucht maar als je dan gaat zitten om de post door te nemen kak je toch in dus een paar uur de ogen gesloten, ’s avonds rond 23:00 naar bed en de hele nacht goed geslapen.

Deze reis zit er op maar gelukkig magen we binnen vier maanden weer naar de USA deze keer weer naar het voor ons bekende en geliefde zuidwesten en weer met een camper wat voor ons toch de beste mannier van reizen is.