Dag 8 donderdag 29 maart Blue Ridge Parkway

Na de gebruikelijke ochtend rituele gaan we rond 09:30 op pad een beetje aan de late kant maar dat moet geen probleem geven.

Door ervaring wijs geworden stoppen we, nadat we de tank gevuld hebben bij de Subway om onze lunch voor vanmiddag te kopen in de koelbox is die goed houdbaar.

We pakken de Blue Ridge Parkway weer op waar we hem gisteren verlaten hebben, nu blijkt dat we er gisteren goed aan gedaan hebben om de route hier af te breken want het stuk wat dus eigenlijk nog op de planning van gisterenmiddag stond bied zoveel mooie dingen dat we of in het donker uitgekomen waren of het veel te vlug hadden moeten doen.

De brug over de Roanoke River heeft ook een voetpad dus lopen we een stuk over de brug voor wat mooie fotoplekjes, er is hier een kleine waterkrachtcentrale in de rivier gemaakt en de dam die het benodigde water moet opvangen heeft een mooie trapvormige waterval als het nivo van de rivier hoog genoeg is.

Roanoke Mountain is het volgende doel, hier is een 4 mijl lange smalle, steile, bochtige oneway weg die naar de top gaat waar je een schitterend zicht op de omgeving hebt.

Weer terug op de route naar het zuiden doen we weer verschillende viewpoints aan, dit gedeelte van de Parkway is heel anders dan gisteren.

Waar we gisteren aan beide kanten van de weg steile bergwanden en afgronden hadden is het vandaag veel meer een glooiend gebied waar ook veel meer huizen en boerderijen staan, de weilanden en bouwgrond komen dan ook regelmatig tot tegenaan de weg.

Mede daardoor is het een meer open gebied waar we gisteren soms door dicht bos reden, we komen weer veel in bloei staande bomen en struiken tegen waarbij vooral de wit bloeiende dogwood er uitspringt in de zon.

We kunnen ook weer een nieuwe soort toevoegen als we bij een stop een heleboel vol in bloei staande Wisteria (blauwe regen) door een groep bomen zien slingeren.

Ook de Rododendron wordt steeds talrijker en zit barstenvol met knoppen.

Op een gegeven moment steekt er een Deer over nu ruim voor de auto helaas gaat ze samen met haar twee zusters gelijk het bos in dus was het moeilijk om daar een foto van te maken, een Groundhog die we wat verderop tegen kwamen bleef wel netjes vlak voor zijn hol zitten zodat we een foto konden maken.

De bergen kleuren op sommige plekken alsof het najaar is, doordat de esdoorns in bloei staan en ook het net uitlopende blad de kleur van de bloemen heeft zien we verschillende tinten rood en bruin tegen de hellingen.

Wat op dit gedeelte wel opvalt is dat er veel minder picknickbanken staan dan gisteren, toen zagen we op verschillende viewpoint ook picknickbanken en vandaag zien we die alleen bij campgrounds en visitorcenters en kan men er niet bijkomen omdat de hekken gesloten zijn de vroegste opening datum die we voor deze voorzieningen zagen was twee april.

We gebruiken de lunch bij Marby Mill, hier is een oude watermolen terug opgebouwd met nog verschillende gebouwtjes, men kan dit wel bezoeken maar alle gebouwtjes zijn nog dicht ook het visitorcenter en het er naast gelegen restaurant is nog dicht tot 1 mei.

Zelfs alle restrooms zijn gesloten dus moet men voor vertrek zeker zorgen dat men naar het toilet geweest is.

Vandaag kregen we ineens problemen met Tim, het bleef wel vertellen waar we heen moesten maar het beeld werd steeds zwart dus is Bram uit zijn doosje gehaald en omgezet naar de Amerikaanse kaart.

Bij milemarker 215 verlaten we rond 04:30 de BRP en rijden via de VA-89 naar Galax voor de overnachting, eenmaal bij het hotel (niet dankzij Bram want die was de pad weer kwijt) aan de heer van de receptie gevraagd waar we restaurants en een laundry kunnen vinden.

Beide wist hij goed uit te leggen dus eerst de spullen op de kamer en alle was verzamelen en gaan wassen, wel duur trouwens er moest voor $ 3,50 aan kwartjes in een machine en de kosten voor de droger waren $0,25 voor vier minuten.

De schone was op de kamer gelegd en op zoek naar een eetgelegenheid dat werd vandaag Applebee’s daar een lekkere steak verorbert.

We vinden de Blue Ridge Parkway zo mooi dat we de planning omgooien, morgen rijden we het stuk tot aan Boone en zaterdag dan het stuk tot onder Asheville waar hij de I-40 kruist, daarna lassen we een echte rijdag in en willen in een ruk naar Cape Hatteras rijden via de interstate.

Dag 9 vrijdag 30 maart Blue Ridge Parkway

Vandaag zijn we vroeger opgestaan om zo meer tijd over te houden voor de viewpoints.

Na de gebruikelijke tankstop weer een footlang bij de Subway gehaald voor de lunch, weer via de VA-89 terug gereden om de Blue Ridge Parkway op te pakken waar we hem gisterenmiddag verlaten hebben.

Nog maar net op de BRP passeren we de grens met North Carolina, maar even verder ‘we hebben nog maar twee mijl van de weg gereden’ krijgen we een detour, de weg is “Under Construction” dus worden we via de NC-18 naar Sparta gebracht en vervolgens met een grote bocht weer terug naar de BRP hierdoor missen we een stuk van zo’n 30 mijl.

De omleiding stond trouwens heel goed aangegeven, zodat men deze zonder te moeten zoeken zo kon rijden, het was trouwens ook best een mooie route.

We over leggen even want door de detour hebben nu nog maar een kleine 45 mijl tot onze volgende overnachtingplaats en het is nog maar 10:00 am, we besluiten om dan toch Stone Mountain State Park bezoeken dus blijven we de NC-18 volgen om via een paar locale wegen naar de achteringang van het park te rijden.

Als men geen lange hike wil doen is het eigenlijk niet de moeite van het omrijden waard, je hebt zonder een flinke hike nergens zicht op de kale rots, wij hebben een paar keer een klein stukje gezien tussen de bomen door.

Omdat de trails voor ons te zwaar zijn of te lang in verband met de tijd hebben we alleen een trail naar de Stone Mountain Fall gedaan een mooie waterval en maar een heen en weer trip van 1,2 mijl, bij de waterval kan met via houten trappen naar beneden.

We rijden dezelfde route terug en stoppen nog bij een klein meertje waar een hele rij waterschildpadjes op een boomstam zitten te zonnen.

Verder dacht ik nog een mini Poema te zien maar volgens Annie was het een rode kat, ik zeg nog “een Poema is toch ook een katachtige” maar volgens mijn betere helft mag ik ze niet met elkaar vergelijken.

Weer terug op de BRP is het inmiddels 01:00 pm dus zoeken we een picknicktafel voor de lunch die zijn op de gedeelte van de weg namelijk wel bereikbaar.

Alle ander voorzieningen en winkels zijn nog wel dicht, ook private campgrounds zoals Raccoon Holler die vlak bij de weg zitten zijn nog gesloten tot 15 april.

We gaan weer verder via verschillende viewpoints, dit gedeelte van de weg “of moet men park zeggen” is weer heel anders dan gisteren en eigenlijk saaier, weinig bloeiende bomen, meer Pine Tree’s en naar ons idee wordt er langs dit gedeelte van de weg de kerstbomen voor heel Amerika gekweekt zoveel zien we er op de hellingen staan.

Bij milemarker 291,8 verlaten we de BRP om via de US-221/321 naar Boone te rijden voor de overnachting, een leuke plek met zowel zomers als ‘s winters veel activiteiten en een flink winkel, restaurant en hotel aanbod.

Hotel is vlot gevonden dus spullen naar de kamer en even bijkomen ondertussen verdwijnt de zon achter de wolken en even later begint het te spetteren om vervolgens zelfs flink te regenen, gelukkig wordt dat tegen dat we op pad gaan om te eten een stuk minder.

We komen deze keer uit bij de Golden Corral wat ook weer een All you can eat buffet is wat erg populair is bij de locale bevolking want het is er druk.

Na het eten nog even wat boodschappen gedaan.

Voor morgenavond hebben we nog geen hotel geboekt we willen kijken hoe laat we de BRP verlaten bij de I-40 en deze mogelijk nog een stuk oost rijden voordat we stoppen zo wordt de lange rit van zondag hopelijk wat korter.

Dag 10 zaterdag 31 maart BRP > Durham

We zijn weer iets na 07:00 uit bed en gaan ontbijten dit hotel heeft een redelijk ontbijt dus maken we daar gebruik van.

Het is nog een beetje druilerig als we op pad gaan maar meer dan een paar druppels op het eerste viewpoint hebben we niet gehad.

Daarna worden de spullen in de auto geladen en checken we uit, volgende stop een benzinestation deze heeft een Subway in huis dus de lunch kan in dezelfde stop gekocht worden.

We stoppen ook nog even bij het postkantoor voor postzegels zodat er weer wat kaarten naar het thuisfront kunnen.

Via de US-221 rijden we weer naar de Blue Ridge Parkway voor het (voor ons) laatste gedeelte van deze schitterende weg, de eerste stop is Historic Flat Top Manor House hier is een (erg duur) craft center wat dan ook niet ons doel was.

Het is een mooi gebouw maar de uitzichten vanaf het terras zijn pas echt de moeite waard, naast dit gebouw vinden we trouwens de eerste restrooms die open zijn.

Na een paar viewpoint was de volgende stop bij milemarker 304.4 het Linn Cove Viaduct Information Center maar dat was natuurlijk nog gesloten, zou niet zo heel erg zijn als men het parkeerterrein en de weg er naar toe wel open liet maar ook die waren afgesloten.

Gelukkig hadden we op een viewpoint een stuk voor het viaduct al wat foto’s gemaakt anders hadden we helemaal niets van dit kunstwerk gehad terwijl het toch een van de pronkstukken van deze weg is.

Volgende stop is Linville Falls ook hier zijn de voorzieningen nog gesloten maar de trail naar de falls zijn in ieder geval wel te lopen.

We vervolgen de route en vinden op een van de viewponts een van de vier Rhododendron soorten in bloei helaas een stuk lager als waar wij staan en met een muur van ruim 10 meter hoog ook niet bereikbaar maar hier bied een telelens uitkomst.

Het wordt wat donkerder en even later komen we in de mist uit, niet echt prettig op een bochtige weg dus wat langzamer rijden en goed opletten, vooral voor (race)fietsers want die hebben geen licht op.

Door de mist moeten we een aantal viewpoints en Graggy Gardens weer uit de mist en in de zon zoeken we een viewpoint met picknicktafel voor de lunch.

De laatste stop is bij milemarker 382 het Folk Art Center ook deze is open en hier kan ik eindelijk een parkkrant scoren we doen nog een klein stukje en verlaten bij milemarker 393,6 de Blue Ridge Parkway .

Het is inmiddels 03:00 pm en eenmaal het park uit krijgt Tim2 opdracht om richting kust te rijden, via wat locale wegen komen we op de I-25 west uit die bij Asheville samenkomt met de I-40 deze gaan we oost op en zullen we de rest van de dag volgen.

We kijken wel hoever we komen, bij een restarea maken we een pitstop en spelen wat met plaatsnamen zodat we een idee krijgen hoe laat we waar zouden kunnen zijn, we kiezen uiteindelijk voor Durham voor een overnachting.

We rijden verder een maken een volgende stop bij een Mc.D daar halen we een frappé en starten de laptop om hotels te zoeken bij Durham, het wordt een Red Roof deze boeken we gelijk online waarna we weer op pad gaan.

We komen nog in een file terecht veroorzaakt door een grote pickup truck met een grote gesloten aanhanger of en trailer (caravan) er achter dat konden we niet goed zien want die lag onderaan het talud, de truck lag inmiddels op zijn kop en volledig in puin op een vrachtauto.

Aan de sporen te zien was hij de macht over het stuur kwijtgeraakt en van de linkerbaan dwars over aan de rechterkant over de vangrail gedoken.

Een kleine dertig mijl voor Durham wordt de lucht zwart, we zien ook een regenboog voor ons, even later vallen er ook spetters op het voorraam maar die spetters gingen van het ene op het andere moment over in een hoosbui, het kwam als een gordijn op ons af snelheid terug van 70 naar 30 een ruitenwissers op vol vermogen was het net vol te houden.

Vijf minuten later is het over en een paar mijl verder is de weg gewoon droog.

Mede door die bui wordt het nu wel sneller donker, we zien in het schemerlicht net voor we de interstate af moeten nog net vier deer in de berm staan grazen.

Het hotel is vlug gevonden dus kunnen we inchecken het was inmiddels 07:45 pm.

Eenmaal op de kamer gaan we op zoek naar een hotel voor de komende twee nachten op de Outer Banks dat was nog even zoeken want veel hotels geven aan dat één van de twee nachten niet beschikbaar is uiteindelijk lukt het in Nags Head dat is wel buiten het park maar niet zo gek ver.

Tim2 geeft aan dat de rit van morgen net geen vier uur is dus zijn we rond het middaguur aan de kust zo hebben we mooi anderhalve dag om dit gebied te verkennen.

Dag 11 zondag 1 april, Durham > Nags Head

De nacht was niet voor iedereen een goede, het hotel is erg gehorig waardoor we wat vreemde geluiden uit de slaapkamer van de buren te horen kregen volgens mij hadden ze allebei pijn, maar Annie dacht dat het een ander soort gekreun was.

We lagen toen nog niet op bed dus het gaf verder geen tekort aan nachtrust, de tv die daarna aanging gaf dat wel erg hard en dan vooral de reclameboodschappen maar naar mij idee slapen die mensen met de tv aan want het hield bijna de hele nacht aan.

Rond 08:00 am zijn we weer gaan rijden eerst even een benzinestation zoeken wel een dure hoek hier, want we waren $ 3,95 per gallon kwijt dat heb ik nog nergens moeten betalen.

We gaan de I-40 oost weer op om vervolgens de US-64 oost op te pakken voor de rest van de rit.

Onderweg nog even wat inkopen bij de Walmart en een ook nog een fotostop als we eindelijk een grote groep Wisteria (blauwe regen) vinden op een plek waar we kunnen stoppen.

Zowel gisteren als vandaag hadden we al verschillende keren een grote pluk zien staan maar je kan maar slecht midden op de interstate stoppen om een bloem op de foto te zetten.

Via een lange brug passeren we Alligator River, gelijk na de brug maken we een stop bij een visitorcenter met daarnaast het Alligator River National Wildlife Refuge maar helaas zijn beide nog dicht, we zitten ondanks die lange brug nog steeds op het vaste land van Dare County NC, dat is namelijk een schiereiland wat aan de zuidkant nog met het vaste land verbonden is.

Een volgende brug brengt ons over Croatan South naar Roanoke Island met alweer een visitorcenter deze is gelukkig open, zodat we wat informatie en landkaarten van de Outer Banks kunnen vinden, weer moeten we een brug over deze keer over Roanake South en dan komen we op de Outer Banks uit.

Het hotel is vlug gevonden maar we zijn veel te vroeg (iets voor 01:00 pm) dus de kamer is nog niet beschikbaar.

We besluiten op de NC-12 een stuk zuidelijk te volgen, onze eerste stop is het Bodie Island Lighthouse een mooie slanke vuurtoren die in verband met renovatie werken niet beklommen mag worden.

We wandelen wat in de omgeving onder andere over een boardwalk die een stuk een ondiep binnen meer ingaat, behalve wat eenden en twee witte reigers is er niet veel wildlife te zien.

We rijden verder en gaan via alweer een brug over de Oregon Inlet en komen op Pea Island National Wildlife Refuge uit in het visitor center, hier scoren we een landkaart en een krantje van Cape Hatteras National Seashore.

Als we halverwege Pea Island zijn moeten we weer over een brug maar die staat nergens op kaart het is zo te zien een noodbrug (met stalen rijplaten) die gelegd is nadat de Atlantic Ocean een gat heeft geslagen in de smalle duinenrij ter plaatse.

We komen in Rhodante en in dit plaatje zien we naast mooi huizen en hotels ook veel vervallen huizen en een waterpretpark/cartbaan die volledig vervallen en overgroeid door onkruid.

We gaan terug richting Nags Head en checken in we krijgen een kamer op de derde verdieping met aan de ene kant zicht op de ocean en aan de andere kant zicht op Roanoke Baai het kan slechter zeker voor het geld wat we hier per nacht kwijt zijn.

Schuin tegenover het hotel ligt Jennettes Pier een driehonderd meter lange vis en wandelpier die willen we ook wel even bekijken, helaas gaat dat niet door, want men vraagt een (verplichte) donatie van $ 2,00 per persoon, de prijs is geen probleem maar we hadden geen cent op zak dus gaat die op het “to do” lijstje.

We stappen even het kantoor binnen om naar wat goede eetmogelijkheden te vragen, ze heeft drie hele goede waarvan er een precies naast het hotel zit, nu had ik al gezien dat daar erg veel auto’s stonden en dat betekend meestal dat het een goede tent is.

We hebben dan ook heerlijk gegeten en morgen proberen we een van de andere uit.

Dag 12 maandag 2 april, Outer Banks

Vannacht heerlijk geslapen we hebben een goed bed en geen omgevingslawaai, behalve dan het huilen van de wind rond het gebouw.

We hebben een kamer op de hoek van het gebouw en de wind is vannacht gedraaid en (flink) in kracht toegenomen.

Vanmorgen doen we het weer rustig aan, we hebben geen lange rit te doen dus vroeg starten is niet nodig.

We vertrekken eerst zuidwaarts en komen achtereenvolgens door Rodanthe, Wave, Salvo en Avon voor we in Buxton aankomen.

Onderweg rijden we verschillende keren door een zandstorm, door de harde wind stuift het zand zeker daar waar er geen begroeiing op de duinen staat alle kanten op.

Bij Haulover ‘een day use area’ maken we een korte stop en steken even het duin over om naar de ocean te kijken, niet te lang want het vel wordt van je benen gehaald door het stuifzand.

In Buxton nemen we de afslag naar Cape Hatteras Lighthouse, deze in 1870 gebouwde vuurtoren is in 1999 een paar honderd meter landinwaarts verplaatst omdat hij in de oprukkende ocean dreigde te verdwijnen, de stenen die de oude locatie aangeven liggen nu op het strand.

De vuurtoren is te beklimmen maar ook hiervoor zijn wij weer te vroeg in het jaar ‘kan vanaf 20 april’ het visitorcenter is al wel open.

Na een korte fotostop bij de oude vuurtoren locatie stoppen we op een turnout die zicht geeft op een meertje, we speuren naar wildlife maar zien alleen wat eenden en af en toe een schildpad die zijn kopje boven water steekt om adem te halen, net als we weg willen rijden steken twee deer de weg over maar voordat we een foto kunnen maken verdwijnen ze in het bos omdat er een auto aan kwam rijden.

We geen verder naar het zuiden en komen via Frisco waar ze $ 4,18 voor een gallon benzine vragen in Hatteras, hier vandaan gaat een (gratis) ferry naar Ocracoke Island deze overtocht kost 40 minuten (oneway) en de rij auto’s die er al staan is goed voor drie volle boten dus dat gaat hem niet worden.

Net na de ferryterminal houd de weg op, men kan nog wel een stuk verder naar de punt van het eiland maar dan moet men te voet en dat is met die harde wind geen pretje dus na wat foto’s aanvaarde we te terugweg richten het noorden.

Op de parking bij de Marina van Oregon Outlet gebruiken we de lunch en hebben daarbij zicht op een paartje Osprey die een nest hebben gebouwd op een van de havenlichtpalen, natuurlijk net aan de andere kant van de haven maar met de telelens maken we toch wat foto’s.

We gaan weer verder en blijven de NC-12 ook na Nags Head volgen deze is namelijk veel rustiger dan de US-158 die er parallel aan loopt en heeft geen stoplichten en een lagere maximum snelheid.

Vanaf Nags Head is heel de kust lijn wel bebouwd maar ook dat is leuk om te zien en dan vooral de bouwstijl en de kleuren waarin sommige gebouwen geschilderd zijn, we komen door Kitty Hawk daar komt de NC-12 bij het Hilton hotel samen met de US-158 om gelijk weer af te buigen verder naar het noorden terwijl de US-158 afbuigt naar het vaste land.

Wij blijven op de NC-12, ten noorden van het Hilton hotel veranderd het beeld wel enorm, ten eerste is het eiland daar veel groener maar ook de huizen veranderen in ieder geval de grote maar ook de staat van onderhoud we komen duidelijk op het duurdere deel van het eiland.

Door Southern Shores komen we in Duck, hier maken we een stop omdat er een winkel zit die ook Pandora beads verkoopt, de dame verteld dat ze net open is na de winter ze is dan ook nog volop bezig om alles weer netjes te maken voor het seizoen, gelukkig heeft ze wel de bead die Annie graag wilde hebben.

De volgende plaats is Corolla dit is ook de meest noordelijke plaats op het eiland, we bekijken er de Currituck Beach Lighthouse hier is het erg druk mede omdat er een mooi park bij ligt.

Volgende stop het eind van de verharde weg daarna komt men op het strand, dit is een 4X4 toegang tot het strand en jammer genoeg zonder parkeerterrein dus hebben we hier niet lang kunnen staan.

Wel lang genoeg om te kunnen zien dat niet iedereen goed kan lezen, er staan naast de vele 4X4 namelijk ook nog twee normale tweewiel aangedreven auto’s op het strand en die staan dus tot de buik ingegraven, een is net uitgegraven en wordt door een paar man opgeduwd dat lukt ook maar een paar meter verder graaft hij zich opnieuw in, de rook van de banden en hij gaat steeds dieper het (mulle) zand in.

Die komen er zonder hulp van een 4x4 nooit af.

Een klein stukje terug is er een boardwalk die tot aan de baai aan de andere kant loopt waarbij men door het National Estuarine Research Reserve loopt waar ook nog een kudde wilde paarden loopt, jammer genoeg is ook hier geen parkeermogelijkheid dat is waarschijnlijk opgeofferd aan bouwkavels voor de nieuwe huizen die er staan.

We aanvaarden de terug weg en eenmaal bij het hotel, boekt Annie eerst een kamer voor morgenavond in Williamsburg VA, daarna gaan we nog even de Jennettes Pier op en maken wat foto’s van de kustlijn gezien vanuit de ocean, we waaien bijna van de pier af, dus gaan we weer vlug terug om in de luwte van de bebouwing te komen.

We eten bij hetzelfde restaurant als gisterenavond want bij het andere aangeraden restaurant staan maar twee auto’s dus dat is niet erg uitnodigend.

Morgen vertrekken we naar onze laatste overnachtingplaats van deze reis.

Dag 13 dinsdag 3 april, Outer Banks > Williamsburg

De stormachtige wind was gisterenavond laat al gaan liggen, toen we vanmorgen opstonden was er een zacht briesje en een straal blauwe lucht ook de temperatuur was al aangenaam.

Na het ontbijt laden we de spullen in de auto en gaan op weg, via de US-158 noord verlaten we de Outer Banks, dit is de eerste keer dat we deze weg rijden en hij is veel minder mooi dat de NC-12, het is in feite een soort business loop, een vierbaans weg met een heleboel bedrijven er langs.

Eenmaal op het vaste land blijven we de US-158 nog een stuk noord volgen om dan de NC-168 noord/west te nemen deze gaat over in de VA-168 dat is een tollroad maar de oude (tolvrije) weg loop er naast de laatste nemen we om vervolgens via de VA-165 oost en VA-149 noord in Virginia Beach uit te komen daar pakken we de US-60 west op die we volgen tot hij samenkomt met de I-64.

Voor we zover zijn maken we nog een paar stops in Norfolk om nog wat foto’s van de ocean te maken of eigenlijk Chesapeake Bay want we zijn de Chesapeake Bridge-Tunnel dan al voorbij.

We blijven de I-64 west volgen tot de VA-199 aka Colonial Parkway en rijden dan via was locale wegen naar Richmond Road waar ons hotel aan ligt.

Tegen 01:00 pm draaien we de parking van het hotel op en melden ons bij de receptie, onze kamer was nog niet beschikbaar maar we konden wel alvast inchecken, de dame bood zelfs aan om ons te bellen als de kamer klaar was.

We krijgen gelijk informatie over de omgeving en wat er te doen is, als we de weg vragen naar de Premium Outlet die hier in de buurt moet zitten krijgen we gelijk een kortingcoupon mee.

De Premium Outlet is vlug gevonden en we gaan eerst naar de foodcourt voor de lunch dat wordt deze keer dus Chinees/Vietnamees want dat hebben we nog niet gehad deze reis.

Vervolgens doen we een rondje winkels, alles is buiten en ondanks dat het best een uitgestrekt complex is doen we het te voet, we hebben tijd genoeg en het is ook nog eens erg druk we zien verschillende auto’s rondjes rijden op zoek naar een parkeerplek.

Er worden weer wat kleren voor vrouw en kleinkinderen aangeschaft en het rondje compleet stappen we in de auto en rijden terug naar het hotel.

Daar krijgen we onze kamersleutel en halen we de auto leeg en nemen alles mee naar boven, de kamer blijkt nog niet helemaal klaar men moet nog stofzuigen, prullenbakken legen, één van de twee bedden opmaken en de badkamer schoonmaken en van schone handdoeken voorzien.

We zetten onze spullen neer en ruimen de koffers opnieuw in waarna we ze sluiten en aan de kant zetten, we stappen weer in de auto en rijden naar de Walmart waar we nog een paar leuke tuinlampen weten te scoren ook halen we bij de Mc D. die in de Walmart zit nog een lekkere Frappé, een naastgelegen winkelcentrum heeft geen winkels die ons interesseren dus rijden we weer terug naar het hotel.

Voor we naar binnen gaan lopen we nog even naar een dichtbij gelegen winkel namelijk “The Christmas Mouse” hier verkopen ze dus 12 maanden per jaar spullen voor de kerst, als men naar binnen stapt komt men gelijk in kerststemming, we kijken wat rond en kopen ook verschillende hele leuke dingen.

Annie zegt dat ze bij thuiskomst gelijk de kerstboom gaat zetten, dat zal overigens nog moeilijk worden want we hebben altijd een echte boom en kom daar maar eens aan twee dagen voor Pasen.

We brengen alle spullen naar de kamer en dan start ik de laptop op om online in te checken daarbij krijg in een melding dat het niet lukt en dat we contact op moeten nemen dus dat wordt morgen op de luchthaven inchecken.

Ik kijk nog even naar de stoelen die we al vastgezet hadden en dan blijkt dat de vlucht met een ander type toestel gevlogen wordt in plaats van een 3-3 is het nu een 2-5-2 opstelling niet zo erg maar als de een op stoel 31B en de andere op stoel 43B is neergezet wordt het minder leuk er zijn weinig stoelen naast elkaar meer vrij dus besluiten we een upgrade naar economy-plus te nemen dat lukt dus we zitten wat ruimer en hebben twee stoelen naast elkaar aan de zijkant.

De koffers worden verder ingepakt en gewogen, beide zitten onder het gewicht, één zit erg op de grens dus daaruit gaat een boek met scrapboekvellen in de Carry-on.

We gaan eten bij de overburen daar zit namelijk een Red Lobster en daar kunnen wij altijd heerlijk eten, ook deze keer lukt dat uitstekend.

Morgenochtend kunnen we het rustig aan doen dus gaan we eerst op het gemak ontbijten en zullen we tegen 11:00 am uitchecken en richting luchthaven vertrekken om de auto in te leveren waarna we door Alamo naar de vertrekhal gebracht worden.

Volgende update waarschijnlijk van thuis uit.

Dag 14 woensdag 4 april, Williamsburg > thuis

Vanmorgen niet al te vroeg uit bed, we hebben tijd genoeg dus waarom haasten.

Het ontbijt in het hotel gaan we niet doen, als we beneden komen is het enorm druk in de eetzaal je kan merken dat het hier paasvakantie is want er zijn erg veel mensen met kinderen dus staan er hele lange rijen te wachten om één van de twee wafelijzers te kunnen gebruiken en dan maakt men natuurlijk gelijk wafel voor het hele gezin.

Wij nemen dus een beker sap en een beker koffie en zullen onderweg een Mc D. aandoen voor een ontbijt.

Ik maak nog wat foto’s van vol in bloei staande Azalea’s in de omgeving en rond 10:00 am laden we de spullen in de auto en gaan op weg naar het vliegveld.

Na een paar mijl komen we al een afslag met een Mc D. bord tegen dus van de I-64 af en ontbijten.

Na de magen gevuld te hebben vervolgen we onze weg via de I-64 west, I-295 en I-95 noord VA- 213 en CO-7100 west, I-66 zuid en VA-28 west komen we bij het vliegveld.

Onderweg nog een paar keer een korte stop gemaakt, langs zowel de VA-213 (Ox Road) als de CO-7100 (Fairfax County Parkway) zien we weer volop Wisteria (blauwe regen) in bloei staan.

Om 01:44 pm (volgens de Alamobon) leveren we de auto in we hebben 2044 mijl gereden volgens diezelfde bon.

De shuttlebus staat al klaar dus kunnen we zo instappen, er komen nog wat mensen bij waaronder een Nederlands koppel en vijf minuten later zijn we onderweg naar de vertrekterminal, daar pakt het andere Nederlandse koppel vlug zijn koffers en loopt zonder te tippen weg hopelijk hebben zij tijdens hun reis wel in hotels en restaurants getipt.

We zoeken de internationale incheckbalie van United op daar staat voordat men in de rij kan een medewerker die je vraagt om je koffers even te wegen, er staan dan ook verschillende weegschalen waar je gebruik van kan maken.

ik zet de koffers voor de zekerheid maar meer om de beste man gerust te stellen op een weegschaal beide zitten onder de 50 lb.

De rij is redelijk lang en gaat niet vlug omdat veel mensen schijnbaar problemen hebben met inchecken en ondanks de mogelijkheid tot vooraf wegen moeten verschillende mensen toch nog ompakken dat kan ik dus echt niet volgen.

Ook hier lukt het niet om via de selfcheckin terminal in te checken krijg dezelfde melding als gisterenmiddag op de laptop, ook de dame die ons verder helpt komt er niet uit zonder hulp van een collega, dat blijkt een oud Continental Airline medewerkster te zijn.

Men werkt sinds begin maart met een systeem maar daar zitten dus nog wat bugs in, wij hebben een Brussels Airline vluchtnummer (SN 8802) en dat pikt de computer niet die kent alleen het United vluchtnummer (UA 950), verschillende bugs had de eerste dame al een lijstje met codes voor maar deze dus niet, gezamenlijk komen ze er uit e krijgen we onze boardingtickets.

Koffers opnieuw wegen (beide 49,5 lb) en we kunnen op weg naar de security ook hier een flinke rij wat mede veroorzaakt wordt door het nieuwe bodyscan systeem waar de medewerkers nog niet helemaal aan gewent zijn.

Met de nieuwe airtrain naar de C terminal en op zoek naar gate C-27 daar staat ons vliegtuig al te wachten.

De C-D terminal is helemaal opgeknapt en ziet er mooi uit, nadeel is dat met de twee rookkamers helemaal naar de beide einde van de terminal heef gebracht en aangezien gate C-27 precies in het midden zit is dat een flink stuk lopen, gelukkig hebben we tijd genoeg maar bij een korte overstap kan je het wel vergeten om nog even een nicotineshot te halen.

Het boarden begint keurig op tijd en ondanks een volle vlucht (er stonden zelfs 10 personen op standby) op tijd van de gate weg.

Aan het begin van de startbaan draait ons vliegtuig echter een wachtstrook op dat hebben we hier al meer meegemaakt toen er een onweer boven het vliegveld hing, nu blijkt dat we niet weg mogen omdat er nog wat vrachtbrieven ontbreken, die sturen ze dan via de computer door schijnbaar, na een half uur mogen we eindelijk weg.

Er volgt nog een stoelendans omdat verschillende families net als wij in eerste instantie door het hele vliegtuig verspreid zitten omdat de vlucht met een ander type vliegtuig gedaan wordt.

Een poging van een aantal mensen om (onder het mom van bij elkaar zitten) naar Economy-plus te verhuizen wordt door het cabinepersoneel tegengehouden, “de mensen die er zitten hebben daar extra voor betaald dus alleen bij extra betalen mag u daar zitten” krijgt men te horen.

De vlucht verloopt rustig maar een paar keer wat lichte turbulentie, slapen lucht op een half uurtje na jammer genoeg niet.

Na een vlucht van 7:40 uur landen we om 07:34 am op Brussels Airport, we zijn denk ik een van de eerste vluchten want zowel bij de paspoortcontrole als de bagagebanden is het nog rustig, de koffers komen als de band gaat draaien al vlot tevoorschijn.

Douane heeft geen belangstelling in ons, wel in andere veelal donkere mensen.

Buiten is het zoeken naar een taxi van de firma waar het hotel zaken mee doet, we besluiten om de rij langs te lopen maar worden na een paar meter al opgevangen door een man die vraagt of we naar een Unitax taxi zoeken, als we dat bevestigen neemt hij onze via de lift van de parkeergarage mee naar de vertrekterminal een verdieping hoger waar twee Unitax taxi’s op de stoep staan, na wat passen en meten zit onze bagage er in (de koffers zijn te groot om beide in de kofferbak van een Mercedes te passen) en gaan we op weg naar het hotel.

Daar lopen we nog even naar binnen de chauffeur wil een handtekening van de hoteldame en wij willen weten of we de auto in september ook 4,5 week mogen laten staan, dat kan dus en ook het Park & Fly arrangement zal dan nog mogelijk zijn.

Bij het taxi gebeuren op het vliegveld heb ik overigens wel mijn twijfels of een en ander wel helemaal volgens de regels is want klanten oppikken bij de vertrek terminal in plaats van bij de aankomst terminal waar alle taxi’s keurig in lijn moeten om klanten in te laten stappen.

De auto ziet er niet uit, de ramen lijken wel matglas veel stof en een kleine regenbui misschien.

We gaan op weg naar huis en moeten weer even wennen aan het rijgedrag in Europa, sommige vliegen als gekken ruim (meer als 20 km) boven de maximum snelheid en knipperen gelijk als je niet omgaat.

Rond Antwerpen is het onze kant uit redelijk rustig en eenmaal op de A-58 kan het gas er op want daar mogen we tegenwoordig 130.

Om 10:15 am draaien we het hij garagepad op en kunnen we de poes begroeten, de koffer uitladen, post doornemen en een paar uur de ogen sluiten.

Epiloog

We waren precies op tijd voor de kersenbloesem rond Tidal Basin wat onze insteek was voor deze vroege trip.

In deze periode van het jaar zijn (bijna)alle voorzieningen langs de Blue Ridge Parkway en op de Outer Banks nog gesloten, wel iets om rekening mee te houden.

Dit jaar was er een met een zachte winter en voorjaar en bijna geen sneeuw, mogelijk is een deel van deze reis na een normale winter/lente nog helemaal niet mogelijk in deze periode.

We hebben veel bloeiende bomen en struiken gezien onderweg, voor de wildflower (een en meerjarige planten) moet men zeker 1 tot 1,5 maand later gaan, ook wildlife hebben we niet veel gezien en helemaal geen jong spul.